Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 juli 2025
Zooals reeds vermeld is werd BETJE in geboren, te Vlissingen; zij was de dochter van JAN BEKKER en JOHANNA BONDRIE, een Vlaamsche. BETJE was van haar geboorte af teer en prikkelbaar ze werd begaafd en hartstochtelijk; leergierig was ze en las vroeg boeken, die anderen pas veel later of nooit lezen.
Ik ben in grote nood". Toen mevrouw Ader deze brief aan haar man liet lezen, was die juist in een pessimistische bui en zei: "Daar heb je 't al.... ik eindig mijn leven nog in een concentratiekamp" . Maar de vriendin mocht wel komen, en na haar vele anderen. Over de twee honderd werden ondergebracht. Verraad noodzaakte ds. Ader onder te duiken.
Deze Hollandsche geest heeft altijd eenigszins vijandig tegenover kunst en kunstenaar gestaan. Er moet ten opzichte der sage "Het Popje der Heks" nog iets anders worden opgemerkt. Men zal op bladzijde 59 onderaan, lezen: "Ineens begonnen buiten katten te blazen en te krijschen en te jammeren ...." Dat deze katten in het verhaal voorkomen, is geen wonder.
»Ik noem mij met den meesten eerbied en hartelijke liefde, uwe u liefhebbende zoon: »Gilbert Burbank." Toen hij met lezen ophield, legde James Burbank den brief op tafel neder. Zijn echtgenoote greep het papier en bracht het aan de lippen. Daarna volgde de kleine Dy, die een klinkenden zoen op de handteekening van haren broeder drukte. »Brave kerel!" zei Eduard Carrol.
Nu bij elkaar te gaan zitten naaien, zou in plaats van een harmonisch proces te zijn, op verschillende wijze rusteloosheid, afkeer en zenuwachtige prikkelbaarheid te weeg brengen. En wat het hardop lezen aangaat, het is nu niet meer zoo gemakkelijk een boek te vinden, waarin een goed onderwezen gezin van moderne meisjes en de moeder allen te zamen belang zouden stellen.
Laat zien.... un bon enfant.... Wel zoo Clara! mag je de romans van Paul De Kock lezen? Clara. Och! ik heb zooveel omhanden, dat ik het weer vergeten ben als ik het uit heb. En dan heb ik liever wat vroolijks, daar ik om lachen moet, dan al die hoogdravende of treurige boeken. Louise. Maar hoe vindt je nog tijd om te lezen? Clara.
Voor de bladzijden, welke men nu lezen en nog later ontmoeten zal, is hier een opmerking noodig. Sedert vele jaren is de schrijver van dit boek, die tot zijn leedwezen van zich zelven moet spreken, uit Parijs afwezig. Sinds hij die stad verlaten heeft, is zij geheel veranderd. Er is een nieuwe, een hem schier onbekende stad opgerezen.
"Zij zal mij voor een geest houden en bang voor mij zijn," overlegt hij; want geesten en hekserij en het bovennatuurlijke waren in dien tijd aan de orde van den dag. Terwijl hij daar nog aarzelend staat, neemt het meisje een gebedenboek op, dat naast haar ligt, en dwingt zichzelve om te lezen, doch zuchtend legt zij het weer uit de hand.
Wanneer ik dan weder: als naar gewoonte aan den voet van eene der kasten in de bibliotheek zat te lezen, was het doorgaans een boek, dat mij thans zeer aantrok. Het was eene verzameling van oude ridderromans, vol vechtende paladijnen en schoone jonkvrouwen, niet al te preutsch, en tournooien; en reuzen en wonderen, die mijne verbeelding innamen en mij als in die tijden terugtooverden.
Toch kan ik niet zeggen, dat ik in de eerste jaren ook zelfs maar geregeld nota heb genomen van wat er in verscheen. Ik las maar te hooi en te gras, dan hier en dan daar. Soms kreeg ik bevliegingen: ik moet een massa lezen, en dan zat ik daarmee tot diep in den nacht. En dan dacht ik weer: wat kan het mij allemaal schelen, ik heb toch geen tijd.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek