Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 mei 2025
En terwijl zij deze kuste en Kitty de hand drukte, verwijderde Anna zich haastig, terwijl Dolly haar uitgeleide deed. "Nog altijd als vroeger, even innemend en zeer schoon," zeide Kitty, toen zij weer met haar zuster alleen was. "Maar zij heeft iets vreemds over zich, iets dat medelijden inboezemt." "Ja," zeide Dolly! "Maar vandaag gaat er iets bizonders in haar om.
U is ziek geweest. Ja, uw voorkomen is veranderd," zeide Anna. Kitty gevoelde, dat Anna haar vijandig aanzag. Des te meer medelijden had zij met haar. Deze vijandschap was haar verklaarbaar uit de onbehagelijke verhouding, waarin Anna, die vroeger haar protegeeren wilde, zich nu tegenover haar bevond.
"Is hij reeds lang hier?" vroeg de vorstin, toen zij te huis waren. "Eerst sinds vandaag, mama." "Ik moet je dit nog eens zeggen," begon de vorstin, maar haar sterk bewogen gelaat verried Kitty, wat er zou volgen, en vol vuur haar moeder in de rede vallend zeide zij: "Mama, mama, ach, spreek daar als het u blieft niet van! ik weet, ik weet alles!"
In de galerij troffen zij Warenka aan, die hen met een rood taschje in de hand haastig te gemoet kwam. "Papa is gekomen," zeide Kitty. Warenka maakte een natuurlijke en eenvoudige beweging, half buiging half groet, en begon dadelijk vrij en eenvoudig, zooals zij met allen deed, met den vorst te spreken.
"U heeft haar dus gekend, papa?" vroeg Kitty met een zekeren angst, daar zij bij het noemen van madame Stahl in haar vaders oogen iets spotachtigs zag opflikkeren. "Ik heb haar man en ook haar oppervlakkig gekend, voor zij zich onder de piëtisten had begeven." "Piëtisten, wat zijn dat, papa?" vroeg Kitty, zeer verschrikt, wijl datgene, wat zij in mevrouw Stahl vereerde, een naam had.
"Hoe lustig lacht die Turowzin," zeide Lewin en bewonderde Turowzins vroolijke oogen en huppelende houding. "Kent u hem al lang?" vroeg Kitty. "Wie kent hem niet?" vroeg Lewin. "Ik zie echter, dat u hem voor een verkeerd mensch houdt." "Niet voor een verkeerd, maar voor een onbeduidend mensch."
Ook Maria Eugenjewna en haar dochter dankten en prezen haar. "Zie eens," zeide de overste en wees naar het venster, "welk een publiek zich daar heeft verzameld." "Het doet me pleizier, dat het u genoegen geeft," antwoordde Warenka eenvoudig. Kitty zag haar vriendin met trotschheid aan.
Wacht toch! Wat scheelt je?" zeide Kitty en ging achter hem aan. Maar onbarmhartig, zonder op haar te wachten, ging hij met groote stappen naar de eetkamer en nam terstond deel aan een levendig gesprek, dat Stipan en Wassenka daar met elkander voerden. "Nu? Hoe is het? Gaan we morgen op de jacht?" vroeg Stipan.
Maar drie maanden gingen voorbij en de rust keerde niet weer; Meta zag er afgemat en zenuwachtig uit, de kinderen namen ieder oogenblik van haar tijd in beslag, het huishouden werd verwaarloosd, en Kitty, de keukenprinses, die het leven gemakkelijk opnam, hield John zeer kort.
"Maar beter is het nog, dat men het zoo doet, dat, wie men ook vragen mag, niemand het weet." Kitty zweeg, niet omdat zij niets wist te antwoorden, maar omdat zij haar geheimste gedachten niet aan haar vader wilde verraden. Maar zonderling!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek