Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 mei 2025
Van 't oogenblik af dat-i de aschpoort en z'n molens had weergezien, had-i zoo weinig aan juffrouw Laps gedacht, dat 't mensch zonder genade zou gestikt zyn, als hy belast ware geweest met het leveren van haar adem. 't Was 'n geluk dat-i niet van pater Jansen sprak, of van dien rook, of van Afrika.
»Dus wij trekken op onder de oude leuze: Voor vrijheid en recht!" riep de kommandant, terwijl zijn heldenoog vol welgevallen rustte op den grijsaard en den jongeling daar voor hem. »Ja, voor vrijheid en recht!" riep Frits Jansen in uitbarstende geestdrift, »voor vrijheid en recht hoera!"
Het had hem heel wat moeite gekost om de garnizoensplaats van Rhodes' ruiterij te ontdekken, en toen hij aan de kazerne navraag deed naar Frits Jansen, staarde men den Kaffer aan met verwonderde oogen, want de ruiters waren uitgetrokken, en niemand der achtergeblevenen kon bescheid geven.
Nu bracht de Boer zijn vrouw in veiligheid, die spoedig haar bewustzijn terug had. Hij wierp een blik op de kleeren, die hij bij haar had gevonden het waren de kleeren van haar zoon Frits, waarvoor zij haar leven had gewaagd. Jansen riep zijn vertrouwden knecht. »Eliëzer," zeide hij bedaard, »ik denk, dat binnen vijf minuten het buskruit in het achterhuis vuur zal vatten.
Hij zag links den hoek om, bij 't eerste huis. Niemand op straat. Maar hij bleef omzien terwijl hij voort ging. Hij had niet even dan weer voor zich uit gekeken, of een welbekende stem riep: "Hola, meester, zoo gehaast? Ge zijt vroeg op pad!" "Goeden morgen, hoe staat het er mee? Ik heb niet veel tijd." "Kom wat uitrusten. 't Is warm genoeg," meende Jansen.
»Doe jij het woord!" zeide de Voortrekker. Frits Jansen voldeed aan de opdracht en deed zijn verhaal. Staande hoorde de kommandant hem aan. Nu en dan streek hij zijn zwarten baard met zijn groote handen, of trommelde met de vingers nadenkend op de tafel. Doch geen woord ontsnapte zijn lippen zelfs geen kreet van verbazing. De jongeling was nu aan het einde van zijn rapport en zweeg.
En met saamgeperste lippen en gefronste wenkbrauwen heeft Reinard Jansen, gelegen achter den harden bazaltmuur, tegen welken de Engelschen met groote dapperheid instormden, en elken keer, dat zijn breedgerande hoed zichtbaar werd boven de borstwering, heeft zijn kogel een Engelschman neergestrekt.
Gij zijt in mijn oog een Engelschman een verrader!" »Een verrader?" riep de zoon, »een verrader?" Hij stond thans recht voor zijn vader, en moeder Jansen heeft later wel eens aan haar man gezegd, dat zij in dit vreeselijk oogenblik werd getroffen door de zeldzame overeenkomst tusschen vader en zoon.
En zoo zitten dan Reinard Jansen en het meesterke bij den gewonde, en niets wordt gehoord dan het eentoonig geluid der krekels onder den schoorsteen, en met steeds langere tusschenpoozen het geweervuur in de verte.
»Ge zijt wel ongelukkig, meesterke," zeide Frits Jansen, zijn eigen zielepijn vergetend, met hartelijk medelijden. »Ongelukkig?" zeide het meesterke met zachten klem. »Al hebben vader en moeder mij verlaten, de Heere zal mij aannemen." Frits wierp nieuwe brandstof op het zwakker wordende vuur. De gloed sloeg nu hoog uit en verspreidde een liefelijke warmte.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek