Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 juli 2025
Het wordt een zwaar weer." Maar de meisjes waren te bang om naar boven te gaan. De donderslagen ratelden, met de vaart der bliksemstralen in hun vurig verschieten om strijd. "Ik zal hem halen" zei Jansen en ging. Het scheen wel dat hij een uur weg bleef. De zware slagen vielen met telkens korter tusschenruimte. "Heb je hem?" riep moeder bij de trap. "Ja," antwoordde hij, "ik kom."
Slechts een enkele drentelde, met de handen in den zak en een pijpstompje in den mond, nog even rond op het kazerneplein, om dan eveneens naar binnen te gaan. Frits Jansen was een van de laatsten, die zich ter ruste begaf..... In de stallen verspreidden eenige blikken lantaarnen, aan ijzerdraad, hun sober licht.
En pater Jansen was nu juist de rechte man niet om hem behoorlyk intelichten, want er was by die schuit iets zeer gemeens te doen, en daarvan had-i geen verstand.
Doch bij moeder Jansen vond het gewonde kinderhart steeds rust en schuiling. Meer dan eens, als hij snikkend bij haar zijn toevlucht zocht, troostte zij: »Mijn jongen, al hebben uw vader en uw moeder u verlaten, de Heere zal u niet verlaten."
Daar achter die pantserplaat voelt de artillerist zich zoo veilig als de Boer achter zijn klipwal, maar Frits Jansen zal hem bewijzen, dat de Transvaalsche scherpschutter den doodelijken kogel door het kleine ronde kijkgat der pantserplaat weet heen te schieten.
Frits Jansen schudde het hoofd. »Ik weet niet, of het in de echte bekeering wel zoo toegaat," zeide hij aarzelend. »De wegen zijn verschillend," meende het meesterke; »de schapen, die de schaapskooi zoeken, kunnen toch ook niet allen hetzelfde pad nemen, of zij zouden elkander vertreden." »Ga voort," zeide Frits Jansen.
Er was misschien een uur verloopen Jansen noch zijn vrouw hadden nog een oog gesloten toen luid en angstig het geroep van »brand, brand!" over het erf weerklonk. Onmiddelijk rees Jansen overeind, schoot eenige kleedingstukken aan en liep naar buiten. Reeds in den gang merkte hij walm en rook. Nu was hij buiten.
»Ook van Vader?" vraagde de jonge Boer, den spreker scherp aanziende. Het meesterke sloeg de oogen neer. »Ik weet het niet," zeide hij langzaam, »maar uw vader heeft het toch in elk geval goedgekeurd; anders was Eliëzer niet gekomen." Frits Jansen keek het meesterke even aan. Hij had toch niet vermoed, dat het meesterke in die zaken nog zooveel gezond verstand bezat.
Zij wilde opstaan, maar hare armen vielen zwaar in haar schoot terug. "Ik ben zoo moe," fluisterde ze en sloot de oogen. "Rust een poosje," riep Jansen en trok een paar keeren heftiger aan de pijp, die zijn mond nooit verliet. "Het zal van de warmte zijn." "'t Is ook zoo heet," sprak ze 't haar vader na. En zij leunde met het hoofd achterover tegen den baksteenen muur.
Het meesterke was warm geworden; zijn oogen begonnen te tintelen. »Gij kunt praten als een dominé," zeide Frits Jansen in ongekunstelde bewondering. »Zijt ge bekeerd?" vraagde hij plotseling. Het meesterke zweeg even. Hij stutte het hoofd in de handen, en staarde in de vlam.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek