Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 mei 2025
"Wel, Taras, wat doe je daar?" vroeg de oude Kniesj, na weer een flesch voor zijn gast neergezet te hebben. "Is het nu de tijd om daar te staan luieren? In jou plaats zou ik eens zijn gaan kijken, of het tijd is om hooi aan de ossen te geven." "Wilt u wel gelooven, Mijnheer Iwan!" voegde de grijsaard er bij, "dat ik in Taras een flinken werkman heb?
Iwan hoorde de stem van den ouden Kniesj zeer goed, maar het gelukte hem niet, er zich rekenschap van te geven, waar zij vandaan kwam. "Waar ben je?" riep hij hem toe. "Ik ben hier," antwoordde de stem van den ouden Kniesj. "Hier? Waar dan?" brulde de soldaat. "Wel, vlak voor u. Ziet ge mij dan niet?" Iwan stond werkelijk tegenover den ouden Kniesj, die hem vriendelijk toelachte.
Maar men had zich genoodzaakt gezien, den buit van Moscou in een meer te werpen: Kanonnen, Gotische wapenrustingen, uit het Kremlin meegenomen om als zegeteekenen naar Parijs te worden gevoerd, zelfs het reusachtige gouden kruis van den heiligen Iwan, alles verzonk in de diepte.
"Neen, ook in Rusland zijn plaatsen waar het vol Duitschers is, waar b.v. Iwan Fomitsch vandaan komt, en dat land heet ook Rusland. Waarom is dat zoo?" Zwijgen. De onderwijzer. "Omdat zij met de Russen onder één wet leven." Een leerling. "Hoe één wet? De Duitschers gaan niet naar onze kerk en eten vleesch in de vasten." De onderwijzer. "Neen, niet die wet, maar zij dienen denzelfden Tsaar?"
"Beste barien!" zei Iwan, een wanhopige poging doende om zijn gedachten te verzamelen, "dat hooi van daar straks, weet je, het hooi van den wagen, dien ik hierheen begeleid heb, behoort aan ons toe!... Begrijp je me? Wij hadden het in beslag genomen, dus is het ons goed, dus is het ons eigendom geworden! Dat is duidelijk, niet waar?
"Ga maar zitten, Mijnheer Iwan, ga maar zitten," zei de oude man. "Ik zal dadelijk een glas voor u inschenken... Neem plaats, neem plaats..." "Ik heb geen tijd om te gaan zitten," antwoordde Mijnheer Iwan, ongevoelig voor de voorkomendheid van den ouden man. "Geef maar gauw op; ik zal het wel staande leegdrinken... Heb je het geld al klaar? Ik heb haast, ik moet vertrekken..."
De volgende week zou hij naar Spitsbergen onder zeil gaan om kabeljauw te vangen, die hij aan boord inzoutte en naar de markt te Kronstadt bracht. Kollownoff kende Iwan als een man van karakter en moed, en een uitmuntend zeeman: hij maakte volstrekt geen bezwaar om hem bij zich aan boord te nemen.
"Ik heet Iwan," antwoordde de soldaat met een zucht, geheel ontwapend door de gulle gastvrijheid van den ouden boer. "Welnu, Mijnheer Iwan! u moet mij vergunnen, u het beste aan te bieden, wat er in mijn huis is! U moet het, u wilt een grijsaard toch geen verdriet aandoen, niet waar?
Ik herinner mij daar, dat ik in mijn provisiekast nog wat heb, dat u wel zal smaken... Wacht, wacht! Dat zal ik eens voor u gaan halen, Mijnheer Iwan! Dan moet u mij eens zeggen, hoe u het vindt." Iwan verzette zich hier niet tegen. Hij kon slechts even met het hoofd schudden, alsof hij wilde zeggen: "Dat lijkt mij! Maar alles lijkt mij op dit oogenblik!"
Zij begreep, dat de afgezant een bewijs van al deze eigenschappen gegeven had, door niet van den wagen af te springen, nadat hij het gewapend geleide tot een enkelen soldaat had zien verminderen, dien Iwan, dien hij gemakkelijk had kunnen verslaan, en door er nog op te blijven, zelfs reeds nadat de wagen het voorplein opgereden was, en daar zij het besluit had genomen om te zijn zooals hij, richtte zij geen vragen tot den ouden man en ging, zonder een woord te spreken, achter hem het huis in.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek