Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 juni 2025
Aan Zijne Excellentie den Heer Rector van de Keizerlijke Kazansche Universiteit, den werkelijken stadsraad Iwan Michaïlowitsch Simonoff. Van den voor eigen rekening levenden student van den 2den cursus der rechtsgeleerde faculteit, graaf Leo Nikolajewitsch Tolstoi. Verzoekschrift.
"Iwan Iwanowitsch en ik hebben ons hier in Alexei's kabinet begeven," antwoordde zij op Stiwa's vraag, of men hier rooken mocht, "juist om te rooken." En zij schoof Lewin een schildpadden cigarenkistje toe en nam er zelf een cigaar uit. "Hoe gaat het met uw gezondheid?" vroeg haar broeder haar. "Niet slechter. Zenuwen zooals altijd." "Niet waar?
"Hebt u goed geslapen, Mijnheer Iwan?" vroeg de oude Kniesj, terwijl hij in de fonkelende oogen van den soldaat een bevestigend antwoord trachtte te lezen. "Ik hoop toch, dat de vliegen u niet al te erg gestoken hebben. Ik had alles dichtgedaan, opdat zij u wat meer met rust zouden laten." "Moge het vuur van den hemel ze braden, je vliegen!" antwoordde Mijnheer Iwan.
"Zij zouden er beter aan gedaan hebben, als zij mij wat vroeger wakker gemaakt hadden." Na te veel gegeten, te veel gedronken en te veel geslapen te hebben, gevoelde de soldaat zich niet zeer pleizierig. "Ik ben het met u eens, Mijnheer Iwan, ik ben het volkomen met u eens," antwoordde de oude Kniesj.
"Er is geen twijfel mogelijk, het is van onzen kant, dat het gevecht begonnen is. Voorwaarts! Het zijn de onzen, die strijd voeren." "Heidaar, Iwan! Je moet den wagen maar tot aan het huis van dien Kniesj begeleiden en de zaak van het hooi in orde brengen. Voorwaarts!"
Daar hij zijn grap zonder twijfel aardig vond, vervolgde hij met een guitig gezicht: "Ik vraag je, of je tot drie kunt tellen? Hoe doe je dat? Laat eens hooren!" "Met alle genoegen, Mijnheer Iwan," antwoordde Kniesj.
Och, de oude Kniesj had zich waarschijnlijk verwijderd, om zijn gast rustiger te laten slapen. Maar sedert wanneer sliep hij? Een plotseling gevoel van ongerustheid greep hem aan. Iwan begon te roepen; zijn stem klonk schor en krijschend. Zijn geschreeuw weerklonk al spoedig in al de hoeken van het voorplein. "Hela! oude sufkous! Drommels! Zal je dan eindelijk komen?"
Op zijn geschreeuw snelden Maroessia en de kleine Taras naar het huisje; maar daar zij het noodeloos achtten, zich aan de woede van den pas ontwaakten soldaat bloot te stellen, verscholen zij zich achter het dichte geboomte en luisterden. Toen Iwan zweeg, hoorde men niets... het bleef doodstil. Een oogenblik daarna begon de soldaat weer te schreeuwen: "Waar ben je, oude schurk?"
Toch, hoewel de zaak nu tamelijk goed ging, was iemand als Iwan, op dat oogenblik, voor het klooster een waar godsgeschenk: want de reis naar Solowetsk is juist niet een pleiziertochtje; en de vroomste pelgrim, ja, de archimandriet zelf, vindt het wel zoo geruststellend, als hij op de Witte-zee dobbert, dat de bescherming der heiligen hem zichtbaar verleend wordt door tusschenkomst van een kloek en ervaren zeeman.
Het is een jongen, die niet dom is en ook niet lui." Mijnheer Iwan wilde antwoord geven, maar hij kon niets anders doen dan een glimlach op zijn gezicht te voorschijn brengen, die hoegenaamd niets zeide. Wat den kleinen Taras aangaat, die liet zich niet lang bidden. In een oogenblik was hij bij de deur. Het was tijd; want Maroessia kon het niet meer uithouden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek