Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 mei 2025
Om zijn ongeduld af te leiden bij 't wachten op 't oogenblik dat hij tot een verklaring kon komen met Maria Clara, was Ibarra in zijn laboratorium aan 't werk gegaan. "Wel, bent u dat, Elias?" riep hij uit. "Ik dacht net aan u. Gisteren had ik verzuimd u te vragen naar den naam van den Spanjaard, in wiens huis uw grootvader woonde." "'t Is nu niet over mij, meneer, dat..."
Het hoofd van de provincie is heden in den namiddag aangekomen, teneinde de plechtigheid van morgen met zijn tegenwoordigheid op te luisteren. Hij betreurt zeer de ongesteldheid van den alom zoo gezienen landeigenaar, den heer Ibarra. Doch, Gode zij dank, hij is naar men ons mededeelt, aan de beterende hand.
Ibarra hoorde alles aan, en begreep de toespelingen; schijnbaar bedaard blijvende, zocht hij met de oogen naar God en naar de overheden, maar daar in die tempels waren alleen heilige beelden en de alcalde dommelde. Intusschen steeg de geestdrift des predikers trapsgewijze.
In weerwil van deze onhebbelijke toesnauwing stond Ibarra op en trad op den man toe. "Wat wenscht u?" vroeg hij. "De onmiddellijke uitlevering van een misdadiger, een zekeren Elias, die vanmorgen loodsdiensten voor u gedaan heeft," was het dreigende antwoord. "Een misdadiger?... De loods? U moet u vergissen!" hervatte Ibarra.
"Niets?" hervatte Ibarra, terwijl hij hem zoo hard neerdrukte, dat hij hem op zijn knieën deed vallen. "Nee, ik verzeker 't u! Dat was mijn voorganger, "t was Padre Dámaso..." "O!" riep de jongeman uit. En hem loslatende, sloeg hij zich voor 't voorhoofd. Daarna verliet hij de arme Fray Salvi, en liep haastig naar zijn huis.
Weldra was ze tusschen 't geboomte verdwenen. "Wie is dat?" vroeg hij. "Een ongelukkige die gek is geworden door al het verdriet en de schrikken die ze doorstaan heeft," antwoordde don Filipo. "Ze is al vier dagen zoo." "Is 't misschien een zekere Sisa?" vroeg Ibarra belangstellend.
Je bent jong, en wellicht zal eenmaal je geweten je beschuldigen... Ik kom je zeggen, voordat ik vertrek, dat ik je vergeef. Nu, wees gelukkig, vaarwel!" Ibarra wilde heengaan, doch 't jongemeisje hield hem tegen. "Crisóstomo!" zeide ze, "God heeft je gezonden, om me van wanhoop te redden...Hoor me aan, en oordeel me dan!..." Ibarra trachtte zich met zacht geweld van haar los te rukken.
"Maar," hervatte de alcalde, die zag dat Ibarra zweeg, "u zult toch toegeven dat voor zekere gebouwen, bijvoorbeeld zoo'n school, wel een deskundige noodig is!" "Och wat, larie!" riep Padre Dámaso spottend, "wie een deskundige voor zoo iets noodig heeft, is een snertkundige!
De botanische tuin verjoeg zijn lachende herinneringen. Ibarra keek een anderen kant uit 't was een treurig schouwspel vergeleken bij wat hij elders, ook in andere koloniën gezien had. Hij keek naar rechts, en daar zag hij 't oude Manila, nog omringd door zijn vestingwerken en grachten als een armbloedig jongmeisje in een japon uit de dagen van haar grootmoeder.
Ik word van avond gewacht!" riep Ibarra aan Maria Clara denkend. "Naar 't een of ander dorp, naar Manila, naar 't huis van de een of andere overheidspersoon, maar ergens anders, dan kan men niet zeggen dat u de beweging geleid heeft!" "En als ik zelf eens de samenzwering aan 't licht bracht?" "U zelf!" riep Elias uit, hem aanstarende, terwijl hij terugdeinsde.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek