United States or Hungary ? Vote for the TOP Country of the Week !
Nu hoestte het voorwerp, dat hij onder zijn behandeling had, en een oogenblik later, toen de benauwdheid van het terugkeerend leven zich deed gevoelen, ontsnapte den patiënt een krachtige vloek. "'t Is in orde met hem!" kwam de assistent den dokter berichten. "Hij vloekt al mooi!"
Hij rilde en hoestte even van de frissche lucht, en sloot weer dicht het raampje. Hij stak een nachtpit op en kleedde zich verder aan. Naast zijn kamertje was dat van zijn oude moeder. Stiller ging hij nu te werk om haar niet te wekken. Maar zij hoorde hem toch, en haar stem klonk lijzig en klagend als die van een zieke: "Zij-je 't gij, Fons?" "Joa ik, moeder." "Hèt den boer om ou geweest?"
Vader gaf slechts toe dat ik hier zou blijven, omdat...." maar eensklaps zweeg de spreker en hoestte, hoestte gemaakt, omdat.... omdat de waarheid hem in de keel bleef steken. "Zie je," hernam de ondermeester, nadat de hoestbui voorbij was: "om den ouden man van dienst te zijn ben ik hier gebleven, en Elsjelief, jij begrijpt me, nog om iets anders!"
Hij hoestte, snakte achter zijnen asem, maar hij toonde zich sterk om Doka geene vrees aan te doen. Wat is dat? een wandelingske, twee stukken lands verre! Ja maar in 't donker is 't niet goed met die sneeuw, meende zij. Kijk hoe zeer het avond wordt; Ghielen, duffel u wel of ge komt met eene doodelijke ziekte thuis. Maar kom, help me eerst den ketel op 't vuur hangen, de koe moet toch eten.
Op een schoonen lentemorgen verliet zij, tweeëntwintig jaar oud, Parijs, haar kind op haar rug medevoerende. Wie beiden gezien had, zou medelijden met haar gehad hebben. Deze vrouw had ter wereld niets dan dit kind, en dit kind had ter wereld niets dan deze vrouw. Fantine had haar dochtertje gezoogd; tengevolge daarvan was haar borst verzwakt en zij hoestte een weinig.
Besloot ik niet Hem lief te hebben wanneer Hij 't gebed verhoorde? Ik heb gebeden en zij is gestorven. "Z' is dood, de moeder, die mij als kind geen schaatsen wou laten rijden toen ik zoo hoestte, en me niet uit bed wou nemen toen men zei dat ik de mazelen had. Z' is dood, die me lief had en trouw voor mij zorgde. God heeft haar niet behouden. Behouden?.... Is zij verloren? Voor eeuwig verloren?
»Hè, foei, dat was me straks een tochtje«, zei mevrouw, toen ze goed en wel op den stoel zat. »Ik heb er waarlijk pijn in de zij van gekregen.« Meteen hoestte ze en trok rimpels in haar gezicht. »Wat mankeert er aan?« vroeg meneer. »Het hoesten doet me pijn.« »In de zij?« Mevrouw knikte. »'t Was ook geen weer om uit te gaan«, zei meneer. »Ik hoop, dat het maar gauw wat opknapt.«
De jonge heer antwoordde ja; doch Laurence bemerkte hoe vaak hij hoestte en werktuiglijk ging haren blik van zijne zwarte kleederen tot zijn met een rouwfloers overdekten hoed en zij gevoelde zich als onvrijwillig tot sympathie en medelijden aangedreven. René herleefde in het gezelschap van zijnen besten vriend en zijne geliefde zuster.
Mijnheer November was het, die zoo hoestte, terwijl hij uit het rijtuig stapte.
Nooit! sprak zij kalm en beslist en steeds uit de hoogte. Enfin, dan zullen wij er maar niet op terugkomen. Het spijt me, maar als jij zoo gedecideerd bent, heb je er zeker goed over nagedacht, niet waar? O, ja! sprak zij en hoestte. Nu, dan moet ik je wat anders voorstellen; of eerst... wat denk je zelve te doen, als je dien akeligen hoest kwijt bent?
Woord Van De Dag