Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 juli 2025
God zal hem oordeelen, en gij behoeft u daarover niet moeilijk te maken, jongenheer. Och, juffrouw Harper, ik kan hem niet missen; ik weet niet, hoe ik het zonder hem stellen moet. Hij was mij zulk een troost, hoewel hij mijn arm hart ten bloede toe kon plagen." "De Heer heeft gegeven, de Heer heeft genomen, de naam des Heeren zij geloofd!" snikte juffrouw Harper.
Tom maakte, terwijl hij zijne oogen met zijn mouw afveegde, onder veel snikken zijn besluit bekend, on, ten einde de slechte behandeling en het gebrek aan sympathie te huis te ontvluchten, naar buiten in de wijde wereld te gaan rondzwerven en nooit terug te komen en eindigde met de wensch, dat Joe Harper hem niet vergeten zou.
"Tom Sawyer, de Zwarte Roover der Spaansche Zee. Noemt uwe namen." "Huck Finn met de Roode Hand en Joe Harper, de Schrik van den Oceaan." Tom had deze titels uit zijn lievelingsboeken geleverd. "In orde. Geef het contra-signaal." Twee schorre stemmen fluisterden gelijktijdig het volgende schrikkelijke woord in den stikdonkeren nacht: "Bloed!"
Hij wil allereerst naar de groote Tramp-Meeting, die binnenkort gehouden zal worden." "Dan ben ik toch zoo kwaad niet ingelicht, toen ik hoorde, dat honderden van die vagebonden ergens achter Harper bijeen zullen komen, om hun afspraak te maken over eenige ondernemingen, die zij niet anders ten uitvoer kunnen brengen, dan met een groote overmacht. Weet gij waar?" "Ja," antwoordde Nolley.
Doch deze had het juist ontzettend druk met Amy Lawrence over het vreeselijke onweer op het eiland en over den bliksem, die den grooten vijgeboom aan spaanders sloeg, terwijl hij, Tom, op geen tien pas afstands stond. "En mag ik ook komen?" "Ja." "En ik?" zeide Sally Rogers. "Ja." "En ik ook!" riep Suze Harper. "En Joe?" "Ja."
Bij menschengeheugenis was de kerk nooit zoo vol geweest. Toen iedereen gezeten was, volgde er een akelige pauze; want, zie, daar kwam tante Polly binnen, gevolgd door Sid en Marie, en daarachter de familie Harper, allen in diepen rouw gekleed. De geheele vergadering, de predikant niet uitgezonderd, rees eerbiedig op en bleef staan, totdat de rouwdragers in de voorste bank hadden plaats genomen.
"Ik doe het niet." "Je zult; hij is op mijn grondgebied." "Hoor eens, Joe Harper, wien behoort hij toe?" "Het kan mij niet schelen, wien hij toebehoort; hij is aan mijn kant en je zult hem niet aanraken." "Wedden, dat ik het toch doe. 't Is mijn schallebijter en ik zal met hem doen wat ik verkies." Op eens voelde Tom een klap op zijn schouder en Joe een anderen op den zijnen.
Toen begon hij bitter te schreien. Juist op dat oogenblik kwam hij zijn boezemvriend Joe Harper tegen, ook met behuilde oogen en blijkbaar met plannen, gewichtig en somber als de zijne. Kennelijk waren deze beide zielen van ééne en dezelfde gedachte vervuld.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek