Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juli 2025
Enkelen maar één. Ik mag je niet zeggen waarom, Basil, maar ik kan nooit meer voor je pozeeren. Er is iets noodlottigs in een portret. Het heeft een leven van zichzelf. Ik zal bij je komen theedrinken, dat is even gezellig. Alleen voor jou, vrees ik, mompelde Hallward met een zucht van spijt. En nu, adieu. Het spijt me, dat ik het portret nog niet eens zien kan. Maar er is niets aan te doen.
Maar zal je je trein niet misloopen? sprak Dorian Gray kwijnend, terwijl hij de stoep opging en den sleutel in de deur stak. Het lamplicht drong naar buiten door den mist heen en Hallward zag op zijn horloge. Ik heb allen tijd, antwoordde hij. De trein gaat pas kwart over twaalf en het is pas elf uur. Ik was trouwens op weg naar de club om te zien of je daar was, toen ik je ontmoette.
Alle openhartigheid van jeugd, en alle jeugdige hartstochtelijkheid: toch voelde men iets of hij zich onbezoedeld van de wereld had gehouden. Geen wonder, dat Basil Hallward hem vergoodde. U heeft te veel charme om aan filanthropie te doen, Mr. Gray, veel te veel ... De schilder was bezig geweest zijne kleuren te mengen en schikte zijne penseelen klaar.
Het kan je immers zooveel niet schelen, Basil? Je hebt me dikwijls gezegd, dat je het aangenaam vond, als je modellen met iemand konden praten. Hallward beet zich op zijn lip. Als Dorian het gaarne heeft, kan je natuurlijk blijven. Dorians grillen zijn voor iedereen wetten, behalve voor hemzelven. Je meent het goed, Basil, maar ik moet heusch weg.
Arme Lady Brandon. Je bent hard voor haar, Harry, zei Hallward lusteloos. Mijn beste jongen, ze probeert een salon te houden en houdt alleen een restauratie: hoe kan ik haar bewonderen? Maar zeg nu, wat zei ze van Mr. Dorian Gray? O, zoo iets van: lieve jongen; zijn arme beste moeder en ik waren onafscheidelijk; ik ben heelemaal vergeten wat hij uitvoert; ik ben bang, dat hij niets doet.
Zij scheppen liefde in ons; ze hebben dus ook het recht die terug te vragen. Volkomen waar, Dorian! riep Hallward. Niets is ooit volkomen waar, zei Lord Henry. Dit wel, viel Dorian in. Je zult toch toestemmen, Harry, dat een vrouw het goud van haar leven geeft aan haar man! Mogelijk, zuchtte hij; maar ze willen het altijd in kleingeld terug hebben. Dat is juist het vervelende.
Je hebt zeker het nieuws al gehoord, Basil? zei Lord Henry dien avond, toen Hallward binnen kwam in den Bristol, waar een tafel voor drie gedekt stond. Neen Harry, antwoordde de schilder, terwijl hij hoed en jas gaf aan den knecht, die boog. Wat is het? Toch niets in de politiek, hoop ik? Dat interesseert me niets.
Ontneem mij niet de eenige persoon, die aan mijn kunst alle bekoring geeft, die ze bezit: mijn leven als artist hangt van hem af. Denk er om Harry; ik, ik ... reken ... op ... je ... Hij sprak zeer langzaam en de woorden schenen tegen zijn wil uit hem gewrongen te worden. Wat een nonsens zeg je toch! zei Lord Henry, glimlachend, en Hallward bij den arm nemend, drong hij hem bijna het huis binnen.
Hallward, meneer; hij bleef tot elf uur en ging toen weg om den trein te halen. Zoo! Dat spijt me. Heeft hij een boodschap achtergelaten? Neen, meneer; alleen, dat hij u uit Parijs zoû schrijven, als hij u niet in de club vond. Goed Francis. Vergeet niet me morgen op te roepen, om negen uur. Neen, meneer. De man slofte op zijn pantoffels de hall door.
Was ik het maar die altijd jong bleef, en werd het portret maar ouder! Daarvoor ... dáárvoor! zoû ik alles geven. Daar zoû jij dan toch wel tegen zijn, Basil! riep Lord Henry lachend. Het zoû niet erg flatteus zijn voor je werk. Daar zoû ik zeer zeker op tegen hebben, Henry, zei Hallward. Dorian Gray wendde zich om en zag hem aan. Ja, dat geloof ik ook, Basil.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek