Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 juni 2025
"Ja, ja, mijnheer, ik bind mijn schort voor." Ze slofte door de gang. Ik zat weer in mijn stoel, zenuwachtig met het boek in de handen. Stemmengemompel. Toen de ouwe, die de trap op kwam. Klop, klop. "Binnen!" "Mijnheer daar binne twee dames voor u." "Twéé?" "Ja meneer." "Twéé?" "Jawel, een ouwe en een jonge." "Laat boven kommen." Weer stemmengemompel. Weer trapgekraak. Weer klop-klop.
Jans slofte binnen, en samen borgen zij het ontbijtgoed wech, door den gang, in een muurkast en in een laag buffetje in de achterkamer. Jans zeî, dat 't vandaag mooi weêr was, maar erg warm op straat. Verder beklaagde zij zich over den bakker, die het fransche broodje voor meneer van-morgen weêr had vergeten, zoo dat Jans zelf het in de buurt had moeten halen.
Zij schelde; daarna slofte de meid binnen. Jans, breng de glazen en die twee flesschen nog even naar de keuken. En ook de kopjes, die op het buffet staan, dan is dát weêr in orde. Mathilde zette den bruinen tonvormigen tabakspot met het meerschuimen pijpje bij haar vader en zeî hem in een zoen in zijn voorhoofdrimpels goeye-nacht.
"Ik zal hem uit uw naam een glaasje offreeren, let eens op." Van den lichten muur was de donkere schooier losgeraakt, er afgevallen als een rijpe vrucht valt van zijn tak, weggekropen in zijn nachtachtige jas, slofte hij aan en stond onnoozel.
Mathildes hart klopte, want ze moest gauw gaan dekken beneden voor het eten, en het was net of er in haar binnenste, in haar hart, ook zoo een lief en luid klokkelied werd gespeeld. In de trapkast was alles doodstil. Heelemaal beneden gekomen, hoorde Mathilde Jans rommelen met stoelen en borden. Zij slofte juist te voorschijn.
Het dikke wijf ging voort met haar verhaal. Met pootige, zware gebaren stond zij te beweren tegen de openstaande deur. Het mooie meisje kwam de trap af, slofte door de modder, kwam in den kring der vrouwen. Het dikke wijf nam een luisterende houding aan. Het meisje vertelde wat. De vrouwen hokten bijeen, schudden de hoofden, keken naar het pratende kind.
De meid was even naar binnen komen sloffen; ze zette een karaf met glazen op een rood gelakt presenteerblad klaar op de tafel en slofte toen weêr heen, de handen dadelijk onder de schort. En in den wachtenden comedor was daar de klok het eenige levende ding, zooals zij zwart midden op den muur haar slinger heen en weêr stuurde, die dof-gloeiend glansde in zijn eeuwig gaan. Binnenplaats.
Had ik het vooruit kunnen weten, dan zou ik dien jongen bij me hebben gehouden. Wat drommel! waar zou hij zitten? Op avontuur is hij dood. Hè, als ik dat eens zeker wist." Hij stond op, slofte met zijn handen in de zakken het kleine vertrek op en neer en begon te fluiten: "Malbroek die vaart ten oorlog, en hij komt nooit weerom."
Dat is erger, zei pastoor Doening dubbend, terwijl zijne vingeren over de satijnen knoopjes van zijn kleed kriebelden en hij stille schartte, met zijn linkerhand, over zijne kin. Het spel stond ineens slecht voor hem. Hij begon heel nauwkeurig over het spel na te denken. De oude Doka slofte een oogenblik in de veranda. De zon lag er roerloos.
Hallward, meneer; hij bleef tot elf uur en ging toen weg om den trein te halen. Zoo! Dat spijt me. Heeft hij een boodschap achtergelaten? Neen, meneer; alleen, dat hij u uit Parijs zoû schrijven, als hij u niet in de club vond. Goed Francis. Vergeet niet me morgen op te roepen, om negen uur. Neen, meneer. De man slofte op zijn pantoffels de hall door.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek