Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 mei 2025
Toen nu eindelijk de grootvizier zei, dat hij liever zijn leven lang ooievaar wou blijven dan zijne vrouw het verdriet te doen, met nog eene vrouw thuis te komen, zei de Kalif: "Nu, in vredesnaam, laat ik haar dan maar nemen." De arme prinses-uil had al dien tijd in angst gezeten, hoe het gesprek af zou loopen. Nu was ze recht blij met het besluit van den Kalif.
De Kalif en zijn vizier bekeken alles van a tot z, en eindelijk kocht de Kalif voor zich en Manzor, dat was de eigen naam van den grootvizier, een prachtig pistool en voor de vrouw van den grootvizier een mooien haarkam. Voor zijne eigen vrouw behoefde de Kalif niets te koopen, want hij had geene vrouw.
Zijne hoogheid hield al klepperend een praatje in zich zelf. Op 't zelfde oogenblik kwam er nog een ooievaar aanvliegen, ook recht op het weiland af, waar de andere ooievaar stond. "Ik wed om mijn' baard, edele heer," zei de grootvizier, "dat die twee daar straks een mooi gesprek met elkaar houden. Wat dunkt U er van, als we eens ooievaars werden?" "Uitstekend!" zei de Kalif.
Daar leek het hun tenminste nog een beetje gezellig, en ze besloten daarom er te blijven. Maar pas hadden ze een oogenblik rustig op één poot gestaan, toen de grootvizier fluisterde: "Edele heer en gebieder, als het niet te kinderachtig was voor een' grootvizier en nog meer voor een' ooievaar zou ik zeggen: ik ben wel een beetje bang hier. Ik hoorde daar een geluid, net of er iemand diep zuchtte."
En nu ben ik verdrietig, omdat ik geen geld over heb om iets van hem te koopen." Nu, de Kalif had zijn' grootvizier al lang eens een pleziertje willen doen, en nu hij zoo goed in zijn humeur was, had hij daar tenminste wel zin in. Daarom stuurde hij zijn zwarte knechtje naar beneden om den marskramer boven te roepen. Daar kwam die al binnen.
Al de voorname heeren, die anders altijd den Kalif moeten volgen, net als dat bij onze Koningin ook gebeurt, omdat ze dan altijd menschen bij zich heeft, die haar met een of ander dienen kunnen, kregen een' wenk om achter te blijven. De Kalif wou nu eens alleen met zijn' grootvizier wandelen.
De grootvizier sloeg zijne armen kruiselings over de borst en maakte eene diepe buiging voor zijn' heer, zooals daar in dat land de mode is en antwoordde: "Edele heer, dat ik een betrokken gezicht zet, weet ik niet, maar het kan wel zijn; want voor de deur staat een marskramer, die allerlei mooie dingen te koop heeft.
Heel dikwijls maakten ze dan ook een reisje door de lucht, en 't allerliefst vlogen ze naar Bagdad en zett'en ze zich op een dak neer, om te kijken, hoe het daar toeging. In de eerste dagen na hun vertrek was er eene groote onrust en treurigheid in de straten. Het volk kon zich maar niet begrijpen, waar hun Kalif met zijn' grootvizier gebleven waren.
Hij benoemde den uil tot zijn grootvizier en den papegaai tot ceremoniemeester, en wij mogen dit beschouwen als het teeken, dat hij in al zijne koninklijke en huiselijke omstandigheden door wijsheid en uiterlijke waardigheid geleid werd.
"Een heel eind verder weet ik een grooten waterplas," zei de grootvizier. "Daar heb ik dikwijls allerlei dieren en ook ooievaars gezien. Die klepperden dan zoo druk en stapten zoo koddig over de weide; laat ons daar eens gaan kijken." "Mij best," zei de Kalif en ze stapten verder. Toen ze bij de waterplassen gekomen waren, zagen ze wezenlijk een' ooievaar deftig op en neer stappen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek