Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 juli 2025
Toen ik vanmorgen vroeg te peinzen lag, vlogen twee zwaluwen door het open venster van mijn slaapvertrek naar binnen. In hunne snavels droegen zij een lang, goudblond vrouwenhaar, dat glinsterde in de morgenzon. Toen zij boven mijn rustbed gekomen waren, lieten zij plotseling het haar vallen, dat neerdwarrelde op mijne legerstede.
Een kronkelend riviertje, dat als een smal lint van schuim en hemelblauw voortstroomde, glinsterde tusschen breede randen riet en zich er overheen neigende wilgen, midden door een méékronkelende strook weide. Het geheel bood den eigenaardigen Engelschen aanblik van goede bebouwing dien aanblik van kalme afgerondheid die de volmaaktheid nabijkomt in de warmte van de ondergaande zon.
Beiden bevonden zich te midden van eene onmetelijke grot. De bodem was bezaaid met fijn zand, dat glinsterde van de gouden lovertjes, die er zich in bevonden. Het gewelf, hetwelk zich als dat eener Gothische kathedraal verhief, verloor zich in eene voor den blik onpeilbare hoogte.
Maar alles, wat er aan was, schitterde en glinsterde als goud en zilver en kristal en edele steenen. Lampen waren er niet; maar dat was ook niet noodig. Elk blad van de boomen leek zelf wel een lampje en 't was, of er honderden lichtjes straalden uit stammen en takken.
Hij beschouwde hem meer met mededoogen dan wel met haat; maar waakte daarbij over de Zuidster, die te midden van die ramp even luisterrijk glinsterde. "Verloren!.... Geruïneerd!...." Die woorden ontsnapten slechts aan de trillende lippen van John Watkins.
Hij blikte woest rond. Er glinsterde iets op die kist voor hem. Zijn oog viel er op. Hij wist wat het was. Het was een mes, dat hij een paar dagen geleden boven had gebracht om een touw meê door te snijden, en hij had vergeten het weg te brengen. Voorzichtig sloop hij er heen, langs Basil om. Achter hem gekomen, greep hij het beet. Hallward bewoog zich in zijn stoel, als wilde hij opstaan.
Toen vluchtte zij van het tooneel, en het was alsof de groote Etna schudde van 't lachen en de zee glinsterde van pret. Maar het werd al erger en erger. Ze hadden zoo gelachen, de armen, zoo gelachen als nooit tevoren, en zij wilden haar nog éénmaal hooren. Zij riepen haar terug. "Bravo! Bis! Da capo!" Zulk een genoegen konden zij zich niet laten ontgaan.
Eensklaps stond hij stil. Eenige schreden voor hem, in den hollen weg, op het punt waar de hoop dooden eindigde, kwam uit dien stapel menschen en paarden een open hand te voorschijn, die door de maan beschenen werd. Aan een vinger van die hand zat iets dat glinsterde, een gouden ring. De man bukte, bleef een oogenblik gebogen, en toen hij zich oprichtte was aan de hand geen ring meer.
Ziet eens, Lieveken, zonder het te weten, kent al hare letters en zij begint reeds te spellen. Indien Bavo zich wat moeite wilde geven, wees zeker, Lieveken, gij zoudt wel spoedig kunnen lezen." "Gij zegt het om te lachen, niet waar, bazin Damhout?" murmelde het meisje twijfelend. "Zou dit inderdaad mogelijk zijn, moeder lief?" vroeg Bavo, in wiens oog eene vonk van besluit glinsterde. "Mogelijk?
Toch was dit noch groen, noch blauw of zelfs donker van kleur. Het glinsterde veeleer als zilvergrijs. Geen windje bracht het water in beweging. Was zoo iets mogelijk geweest, dan zou men hebben kunnen denken een met kwikzilver gevuld bekken voor zich te zien. In en bij de hutten lagen Indianen, de bewuste honderd Timbabatsjen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek