Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juni 2025
Maar er werd hard aan de huisbel gerukt, zóó, dat het zelfs, trots de vele vroolijke gesprekken, de opmerkzaamheid gaande maakte. Ieder zag naar de deur, die openging. Willem, Truitje en Rika torsten te zamen een groote kist binnen, naar mevrouw Van Erlevoort toe. O! riep Frédérique; dat is de kist uit Londen!
Ik verbeeld me dan bijvoorbeeld een ridderjonkvrouw te zijn, de jongens zijn mijn schildknapen en de kinderen mijn pages. En dan bemin ik een ridder, die me wil schaken, omdat mijn vader wreed en bloeddorstig is, en hem niet tot schoonzoon wil hebben. Een complimenteus portret van je vader! schaterde Frédérique. En de ridder, hoe ziet die er uit? Dan eens zoo en dan eens zoo!
Mevrouw, daar is mijnheer Van Raat, die vraagt, of hij u even spreken mag. Meneer Paul! vroeg Frédérique snel. Vraag excuus, freule, meneer Van Raat van het Nassauplein. Laat meneer binnenkomen! sprak mevrouw. Zij ook was geschrikt, de steeds kalme grijze vrouw. Zij, evenals haar dochters, had bespeurd, hoe Otto in den laatsten tijd somber en teruggetrokken was, hoe Eline hun huis was ontweken.
Hijzelve zou ook gaarne een aangenamen werkkring gehad hebben, maar zooveel betrekkingen waren er niet te krijgen, dat men er eene voor de luxe op na zou houden en Frédérique moest in plaats van hem de les te lezen over zijn "allernuttigst leven", het in hem apprecieeren, dat hij niet een ander zijn brood ontstal!
Over halfvijf! riep Frédérique uit. Ik moet weg, ik had al lang weg moeten gaan, om strikken op mijn japon te zetten.... O, ik zal adorable zijn van avond, geheel en flot de tulle! Waar zijn mijn pakjes, Marie? Er is gebeld, zou daar visite zijn? vroeg Lili.
De stilte, die onder Eline's zang geheerscht had, was reeds vervangen door een gezelligen kout, terwijl Truus met een langen glazen lepel glas na glas vulde. Maar waar blijven Théodore en Etienne toch? vroeg de oude mevrouw en zag rond. Ze zijn zooeven gaan wandelen, den tuin in! antwoordde Mathilde, terwijl Frédérique riep: Théodore! Eetje!
Ik had haar alles verteld, wat er tusschen ons was voorgevallen. Ze zag, dat ik er onder gebukt ging; toen heeft ze me gevraagd wat ik had. Frédérique richtte zich op. Wat! riep ze uit, steeds met haar arm om zijn hals. Wist je mama dat je mij gevraagd had, dat ik je had afgewezen?! Ja! En ze heeft met me gesproken, alsof ze van niets wist! Want hoor nu eens....
Frédérique, help dan toch eens aan den achtergrond! riep Paul, steeds gehurkt, en met eene verwijtende stem. Hij had het reeds opgegeven meester te blijven over de drie jongens, die nu echter door oude Dien buitelend en gillend uit de kamer werden verdreven. Het werd een weinig rustiger, ieder was echter bezig, behalve Lili.
Het had Frédérique getroffen, hoe Otto op Oudejaarsavond bij de Van Raats zeer veel met Eline had gesproken en geschertst, wel niet in het oog loopend, maar toch meer dan zijn gewoonte was met jonge meisjes in het algemeen. Er waren een paar dagen voorbijgegaan, en zij had steeds een vraag aan haar broêr op de lippen, zonder dat er zich een gelegenheid voordeed, om die te uiten.
Het was begrijpelijk, dat Frédérique bij dien naam een lichte verlegenheid gevoelde, en die lichte verlegenheid was ook zichtbaar. Maar meer dan die verlegenheid zag zij niet en zij werd ongeduldig. Zij nam zich voor bij de eerste gelegenheid de beste den langzamen gang der omstandigheden, die haar heur doel niet nader brachten, een weinig te brusqueeren.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek