Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juni 2025
Op een avond, dat mevrouw Van Raat Marie en Frédérique verwachtte, kwam de laatste alleen, daar Marie licht ongesteld was. Frédérique wisselde Marie een enkele maal af als lezeres en vroeg mevrouw, of deze zich voor van avond met haar wilde tevreden stellen. De komst van het jonge meisje vulde aanstonds met een zachte gezelligheid de ruime kamer.
Mathilde haalde met een zucht haar schouders op, berustend als altijd, maar zij nam het lijfje weg. Mevrouw Van Erlevoort verscheen in de nog geopende deur, ruischende van haar moiré. O, wat is mama mooi! riep Frédérique opgetogen; je zal zien, Tilly, ik ben weêr het laatste klaar. Toe, rep je wat!
Paul bleef dien avond thuis, tot mevrouw en Eline om elf uur naar bed gingen, en mevrouw gaf hem, toen hij vertrok, niet als naar gewoonte een kort knikje; zij trok hem even bij de hand tot zich en kuste zijn voorhoofd. Hoofdstuk XXXI. Frédérique gevoelde zich zeer ontevreden over zichzelve.
Er was in den salon beweging gekomen en het gas brandde er nu hel. Frédérique stond op. En de vrede is dus niet gesloten? vroeg Paul, eveneens opstaande. Er was geen oorlog, Paul, antwoordde Frédérique. Je hebt alleen me willen spreken en ik heb met je gesproken.
En terwijl de paarden trillend zij aan zij stonden, Frédérique zittend tegen hem aanzeeg, en hij zich over haar heenboog, hief hij den arm op en trachtte hij voorzichtig den tak, dien hij afbrak, uit het verwarde glanzend bruine haar te ontwarren. Haarspelden vielen op den grond. Heb je je pijn gedaan? vroeg hij. Ja, steunde zij. Ai, ai.... Doe ik je ook pijn? Neen, o neen...!
Mevrouw herinnerde zich iets als een droombeeld gekoesterd te hebben, waarin zij Paul en Eline te zamen zag, en zij kon het niet helpen thans een vergelijking te maken tusschen Eline's verwelkte elegance en de rozige frischheid van Frédérique, slechts een weinig overwaasd door een bijna onzichtbare melancholie.
Maar toch schonken zij haar nu in het verleden kleine, zoete oase's, waarvan hare gedachte noode scheiden kon. Slechts een enkele maal was de stille roman van haar hart tot een crisis gestegen. Eens had Frédérique, over Eline, over Otto's eenzaam leven in Elzen sprekende, uitgeroepen: O, Marie, jij zou een lieve vrouw voor Otto geweest zijn! Jij zou hem gewaardeerd hebben.
En toen Frédérique was vertrokken, ging mevrouw niet als naar gewoonte aanstonds naar bed. Zij bleef lang mijmeren, en ze was tevreden over zichzelve; ze had nooit gedacht, dat ze nog zoo slim had kunnen zijn. Zij had nu zekerheid: Freddy had haar jongen lief. De redenen, waarom zij Paul had afgewezen, hadden in heur eigen hart gescholen en waren haar nu zelve niet meer helder.
Ach Mathilde, laat ze nu maar een oogenblikje blijven.... In mijn bed.... kruip in maar, gauw! riep Frédérique schaterend van het lachen. Maar niet aan mijn tulle... afblijven, afblijven! en zij week angstig terug voor die uitgestrekte klauwtjes der beide wandalen, die in het luchtige gaas schenen te willen grijpen, en aan de lange strikken te willen trekken.
Dat is om wanhopig te worden! riep Mathilde uit en zij liet Frédérique half geregen staan en vloog naar de bengels toe. Hoe kunnen jelui toch zoo ondeugend zijn en mama zoo een verdriet doen! Morgen zijn jullie allemaal ziek.... Kom, gauw naar boven en dadelijk! Haar stem klonk gramstorig en de beide kinderen begonnen bijna te weenen, maar mevrouw Van Erlevoort kwam ter hulpe.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek