Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juli 2025
Na 't vertrek van Sientje zegt Charles: dat hem die rekening, vooral met zoo'n partij, niemendal conveniëeren zou, maar, dat Emilie, wanneer hij zelf over een uur werkelijk niet thuis zal wezen, den wijnkooper maar een anker Bordeaux moet bestellen.
Nee, ik ben nog ongewasschen, zeî Mathilde, geef me maar alleen een hand. Dat kan mij ook wat schelen, zeî hij, daarvoor hoû ik te veel van je. Hij zoende haar voorhoofd, maar zij deed niets te-rug. Zeg, hoe maakt Emilie Berlage het toch, daar heb ik heelemaal vergeten je na te vragen. O, ik geloof goed, maar ik heb der in lang niet gezien. Nou, doe der me komplimenten as je der ziet ...
Nu het was bij half-een maakten mevrouw Eekhof en haar dochters met Emilie, Vincent en Paul ook aanstalten tot vertrekken, en zij gingen, terwijl de meisjes, in een wervelwind van vroolijkheid, door Henk en Etienne naar de vestibule, naar heur rijtuig werden geleid. In het kleine boudoir waren Betsy, Eline en Otto een wijle alleen gebleven, in stilte, die hen eenigszins verlegen maakte.
Er beefde een onvolledigheid door de kamer, die maakte, dat Jozef en Emilie zich niet op hun gemak voelden. Als Jozef haar nog van de spijzen aanbood en zij aannam of bedankte, als hij haar een schotel overreikte of haar nog inschonk, was er iets kils, een haperende zachtheid in hunne stemmen. Eens vatte zij een schotel niet handig genoeg aan, waardoor er bijna iets gevallen was.
Lili begreep nu eenigszins, dat Emilie Georges gemist kon hebben, en zij bood hem gul haar hand en bedankte hem nogmaals voor zijn aanbod. Een goede jongen, die De Woude! sprak de heer Verstraeten, toen hij weg was en Lili ging naar den kleinen salon terug, terwijl zij haar mama ook iets gunstigs over Georges hoorde zeggen, ingenomen als zij was door Georges' beleefde voorkomendheid....
Zij was een weinig gefroisseerd door Emilie's sans-gêne, zijzelve deed geen poging om beter te zien. Emilie en Cateau Van der Stoor stonden weldra samen op een stoel, elkander om het middel vasthoudend. O, wat mooi! riep Emilie, en zij werd stil van wat zij zag.
Emilie lachte ook, maar zij werke door en stofte elk boek met haar plumeau af. Kind, je zal ziek worden! O, dat duurt nu tot vanavond! riep Marie. En als ik vannacht in mijn bed lig, lach ik nog. Wat heb je tegenwoordig dan voor blijde gedachten? Marie blikte verschrikt op en bloosde. Blijde gedachten? Hoe meen je? Ach, ik heb niet bepaald blijde gedachten.
Emilie weidde over alles een laatsten blik, verschikte een stoel, schoof een kleedje recht. Het is klaar! alles is klaar! dacht zij vergenoegd. Inderdaad was alles klaar, zoo goed in de slaapkamer als in het kantoor, waar in de antieke boekenkast nu alle boeken gerijd, en het boudoirtje, waar de stoeltjes om het babytafeltje stonden, als had men er twee minuten te voren op gezeten.
Jozef had nu een lichten lach. "Mevrouw!" zeî hij tegen Emilie en boog even met zijn hoofd, met een voorwending van ernst om de droefheid van Emilie. Daarna ging hij tot vlak bij Emilie, terwijl zijn voet stootte tegen den poot van een stoel en Emilie half opstond om zijn hand te drukken, warm van de pas uitgetrokken handschoen. Hij ging naar Mathilde en zoende flauwtjes haar voorhoofd.
Het is vanavond vol, we treffen het goed, fluisterde Emilie. Ik vind niets zoo vervelend als een leêge zaal. O, ik ook! zeide Betsy. Kijk daar zitten de Eekhofjes, Ange en Léonie, met haar mama. Gisteren waren zij ook bij de Verstraetens: de volgende week geven ze een soirée dansante! en zij groette de meisjes terug.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek