Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 oktober 2025
O, Elly!... Elly!... Hoe heb je het kunnen doen! sprak Henk dof en hij dacht aan Otto. Eline antwoordde niet en bewoog alleen het hoofd. O, mijn hersens barsten! murmelde zij flauw. Heb je pijn? vroeg Betsy. O.... kreunde Eline. Betsy doopte een zakdoek in water en bette Eline's gelaat, hare slapen en haar voorhoofd, waarvan zij het verwarde haar wegstreek. Henk was eveneens gaan zitten.
Jeanne zweeg, maar eensklaps richtte zij zich op, en op haar beurt Eline's fijne, koele vingers vattende, zeide zij, in een verlangen naar teederheid: Zeg eens, Eline, je weet, ik heb het hart op de tong, ik ben altijd nog al oprecht geweest: mag ik je iets vragen? Natuurlijk, antwoordde Eline, een weinig verbaasd.
Hij kwam weinig in Den Haag en toen hij Betsy's brief, die Eline's vlucht uit hun huis beschreef, ontving, scheen het hem, dat men hem in zaken haalde waar hij niets mede te doen had. Hij antwoordde desniettemin en schreef tevens Eline, met verzoek om een onderhoud.
Vervuld van haar eigen berekeningen, hoorde zij niet altijd wat Jeanne haar verhaalde, maar zij bleef haar, wandelende aan heur zijde, aanzien met die oogen en dien glimlach, welke zoo betooverend lichtvol en Eline's grootste innemendheid waren. Zij waren intusschen omgekeerd en zij nam nu afscheid bij den Hoogewal. Nu adieu, ik kom je eens gauw opzoeken, Jany, en mijn groeten aan Ferelijn.
Betsy integendeel ging alleen naar de opera om te zien en zich te laten zien; zij zou Eline's genot, zoo zij hiervan geweten had, kinderachtig hebben gevonden en er de schouders over hebben opgehaald, maar Eline genoot in stilte, omdat zij Betsy's opinie vermoedde, en liet haar zuster dus denken, dat zij eigenlijk geen ander genoegen in den schouwburg smaakte dan, als zij, kennissen te zien en door dezen gezien te worden.
Nu zij opmerkte hoe sympathiek Eline haar aanzag, en hoe lief zij Ben een enkele maal vermaande, rakelde zij eenige oude herinneringen op uit haar schooltijd, en zij lachten beiden om een paar guitenstreken, eertijds bedreven, en om de kersen, die zij snoepten uit Eline's capuchon.
Waarom wilde Frans haar tot hem brengen, en waarom had zij Frans hare sleutels gegeven? Kon zij Frans ook al niet meer vertrouwen? Eline's stem klonk schor en heesch en het scheen Henk, dat zij ijlde. Daarop vernam hij een zacht verwijtend gefluister van Jeanne, vervolgens hoorde hij Eline snikken en zich van ondankbaarheid beschuldigen. Frans kwam weldra tot hem en haalde zijn schouders op.
Ik ben heel wel! riep Eline en kuste haar telkens en telkens weêr. Mevrouw echter knoopte Eline's voile los, hielp haar heur hoed afzetten, haar mantel uittrekken. En ach, zij zag aanstonds .... die ingevallen schouders, die holle wangen, die sombere oogen. Kind! kreet zij, niet meester zich te weêrhouden. Kind! Ach wat ben je veranderd, wat zie je er uit!
Mevrouw van Raat liet zich als altijd bekoren door die liefkoozende stem, door dat glanzende lachje, waarin Eline nu iets naiëfs wist te leggen, misschien onbewust. Dolle meid! Zoo te spotten met mijn grijze haren. Elly, je moest je schamen! en zij sloeg haar arm om Eline's hals en kuste haar op het voorhoofd. En hoe gaat het met Betsy tegenwoordig, is zij niet erg lastig? fluisterde zij.
Overvol geworden stortte zich dit dan uit met een enkele bruisende golf. In Betsy's volbloediger leven ontkiemde, bevorderd door Eline's behoefte aan steun, een streven naar overheersching, waardoor zij haar psychisch bestaan bijna geheel in het wezen der, als was zoo ontvankelijke, zuster kon dringen, welke hierbij, na een eersten schok, toch rust en voldoening vond.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek