Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 juli 2025
Hiertegen zeeg Mathilde neêr, haar oogen dicht, om even te bekomen. Daarna tilde Dientje Felix op de voorbank, waar Marie naast hem ging zitten. De witte schoenen van het kind staken vooruit op de bank. Dientje zeide: Nou, mevrouw, goeye reis, hoor, goeye reis!
»Zwijg, Dientje! zwijg!" riep hij, haar de hand op den mond leggende, »gij weet nu nog niet wat gij wilt, niet wat gij daar zegt, en toch ja! gij hebt gelijk, mijne vrienden hebben gelijk, die bijnaam, die bijnaam! die zal mij in den weg zijn zoolang ik hier blijf; die zal mij levenslang schade doen, tenzij ik een vak kieze, waarbij roem en goud te behalen zijn!
Dientje had eerst gedwongen om mee te gaan, maar daar men haar onder het oog bracht, dat Frits haar niet moest zien schreien, om zelf niet van zijn streek te raken, berustte zij en vergenoegde zich met naar juffrouw Rosemeijer te gaan en deze op hare wijze te troosten. Goed dat die beiden niet tegenwoordig waren bij de afreis.
Ach! het was niet eens het scheiden van mijne moeder, van mijne kleine vriendin Dientje, het was dat afstaan mijner onafhankelijkheid waarop ik altijd gerekend had, als op mijn beste, zekerste schat.
Kijk! »Frans en Fransientje, of het scheurtje in het kamerschut", voddeviel met zang in één bedrijf. En dan alsof 't dan nóg niet genoeg was dan moeten ze nog dansen. Jawel! dan moeten me die lompe machines van boeremeiden " »Genoeg, Dientje, genoeg!" viel dominee haar glimlachend in de rede: »Ga nu heen: ik moet studeeren. En neem dit papier maar weer mee.
Dientje, die thuis nooit knorren krijgt, begon te schreien bij de gedachte, dat dominé boos op haar zou zijn, en dat zij er thuis nu ook wel wat over zou moeten hooren.
Een kwartiertje na Marinus' voordracht kwamen de rijtuigen voor, en nog een kwartiertje later gingen de menschen, eentonig-vriendelijk afscheid-nemend, wech. Frits en Dientje kregen samen 17.75 aan fooyen. Marinus en zijn zuster hadden samen vijftien stuivers gegeven.
Dit echter was juffrouw Dientje niet gewoon, dat dominee op Zaterdag-avond, wanneer hij zijne preek placht te »memoriseeren", zich vermeidde met orgelspel.
»Neen, dominé! de waarheid moet gezegd worden, zoo is het niet," hervatte nu Frits, die zachtjes aan bekomen was, op fermen toon, »er was een ongeluk gebeurd met uwe teekening door onze schuld." »En toen heeft Frits gezegd, dat hij zoo mooi teekenen kon," viel nu Dientje in, gerustgesteld daar het ergste er uit was, »en dat hij het wel voor ons goed zou maken!"
»Dominé had je zeker nog veel te zeggen!" sprak zij zachtmoedig, zich reeds bezighoudende met zijn kopje in te schenken. »Dominé heeft niet de meeste schuld, wij hebben niet lang gewandeld, maar ik was nog even hier naast gegaan om van juffrouw Verburg en Dientje afscheid te nemen, en het lieve kind had het zoo druk en wilde mij haast niet laten gaan.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek