Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 juli 2025
»Ze heeft gedronken,« dacht de Jood koel, »of misschien is ze alleen maar ongelukkig.« Onder deze overdenking ging de oude man terug om de deur dicht te doen; het geluid hiervan deed het meisje opkijken. Ze keek hem strak in 't sluwe gezicht, terwijl zij vroeg of hij iets wist en luisterde naar zijn verhaal van Toby Crackit.
Sikes bij zijn terugkomst zou geven, op alle voorname punten bevestigd moesten worden door het getuigenis van Toby Crackit. Nadat deze voorbereidingen gemaakt waren, zette Mr. Sikes het op een drinken en speelde op angstwekkende wijze met het breekijzer; tegelijk stootte hij alleronmuzikaalste liederen uit, afgewisseld door wilde kreten.
»Ja, dat wil ik zeggen,« antwoordde Sikes. »De oude dame heeft ze al twintig jaar in dienst, en al gaf je ze vijfhonderd pond, dan deden ze 't nog niet.« »Maar wil je zeggen,« hield de Jood vol, »dat de vrouwen niet te winnen zijn?« »Geen kwestie van,« antwoordde Sikes. »Niet door de mooie Toby Crackit?« vroeg de Jood ongeloovig. »Bedenk hoe vrouwen zijn, Bill.«
Verschrikt door de dreigende gebaren van de beide mannen, dronk Oliver haastig den inhoud van het glas op en kreeg dadelijk een hevige hoestbui, waar Toby Crackit en Barney om schaterden en zelfs de norsche Sikes om glimlachte. Oliver bleef op zijn stoel bij het vuur en Barney strekte zich, in een wollen deken gewikkeld, vlak bij den haard op den vloer uit.
Er werd opnieuw geklopt. Neen, hij was 't niet. Hij klopte nooit zóó. Crackit ging naar het raam; toen hij zijn hoofd naar binnen trok, beefde hij over al zijn leden. Hij behoefde niet te zeggen, wie het was, zijn bleeke gezicht zeide genoeg. De hond was ook terstond opgesprongen en liep jankend naar de deur. »We moeten hem binnenlaten,« zeide Crackit, terwijl hij de kaars opnam.
Toby zag er moe en uitgeput uit, maar zijn trekken hadden dezelfde vriendelijke rust van altijd; vuil noch baard konden den zelfgenoegzamen grijnslach van Gladde Toby Crackit verbergen. Toen begon de Jood in steeds aangroeiend ongeduld elken hap, die de ander in zijn mond stak, na te kijken, terwijl hij in onbedwingbare opgewondenheid door de kamer op en neer liep. Het hielp alles niets.
»Met slot en ketting,« antwoordde Crackit, die, evenals de twee andere mannen, nog geheel hulpeloos en verbijsterd zitten bleef. »Zijn de paneelen sterk?« »Met ijzer beslagen.« »De ramen ook?« »Ja, de ramen ook.« »Vervloekt zijn jullie!« schreeuwde de wanhopige schurk, terwijl hij het raam opschoof en de menigte buiten bedreigde. »Doe wat je kan! Ik ben jullie toch te slim af!«
Er was een oogenblik van stilte, waarna Toby Crackit, die blijkbaar het hopelooze inzag van verdere pogingen, zijn rol van 't kan-me-niet-schelen vol te houden, zich tot Chilling wendde met de vraag: »Wanneer is Fagin ingerekend?«
De Jood nam afscheid van zijn veelgeliefden vriend en ging met Nancy en de jongens naar huis; Sikes liet zich op het bed vallen en maakte zich gereed, den tijd, dat de jonge dame weg zou blijven, slapend door te brengen. Ze kwamen goed en wel in Fagin's woning aan, waar zij Toby Crackit en Mr. Mr.
»Nee, zelfs niet door mooie Toby Crackit,« antwoordde Sikes. »Hij zegt, dat hij al de lieve tijd, dat hij daar rondgeslenterd heeft, valsche bakkebaarden en een kanariegeel vest heeft aangehad, maar 't helpt allemaal niks.« »Hij had een knevel moeten nemen en een uniformbroek,« zei de Jood. »Dat heeft ie gedaan,« viel Sikes in, »en 't hielp net zoo min als 't andere.«
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek