Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juli 2025
Alleen in den laatsten brief had zijn vader toegegeven ten gunste van Clara; doch hij verzocht hem niet te spoedig hare hand aan te nemen, daar hij eerst een behoorlijk excuus wilde vinden, om die vroegere overeenkomst te verbreken; doch bovenal drong hij op geheimhouding aan, totdat alles geschikt zou zijn. Zoo was dus alles opgehelderd.
Ik ben niet als die anderen allemaal, barstte zij uit. En als je 'n gentleman was, dan zou je er niet op letten, dat ik in 'n onbewaakt oogenblik me heb verraden. Nee, daar zou je niet op letten. 't Is leelijk van je, leelijk, te zeggen, dat je daardoor "moed" hebt gekregen, ik vind 't geen moed, ik vind 't lafheid, laagheid! Clara, je vergist je. Zie me 's aan, kind?
Maar vooral prijst men de kleur der huid, de stralende glans er van: clara clartatz, wit als het wit van de hagedoorn of het ivoor, of gelijk een wilde roos, wanneer het wit zwak met rood gemengd is.
Capitán Tiago wilde dat ze Sint Franciskusschool zou genoemd worden. Er kwamen eenige vriendinnen van Maria Clara en deze noodigden haar uit, om mee te gaan wandelen. "Maar kom gauw thuis," zeide Capitán Tiago tot zijn dochter, die hem om permissie vroeg, "je weet wel dat Pater Dámaso van avond komt eten: die is pas aangekomen."
Nadat Clara in hare zusterlijke genegenheid mij aldus de waarheid gezegd had, roerde zij verder dit onderwerp niet meer aan, doch luisterde met ernst naar mijne verklaringen. Zij gaf toe, dat onze ontmoeting te Bordeaux even toevallig als ongelukkig was geweest; zij veroordeelde echter ten strengste mijne achterhoudendheid, die oorzaak van al het tegenwoordige misverstand was.
Capitán Tiago wilde Ibarra niet laten gaan: Maria Clara zou komen, Isabel was haar gaan halen en de nieuwe pastoor van zijn dorp zou komen, o, een heilig man. Ibarra beloofde den volgenden morgen, even vóór zijn vertrek, aan te zullen komen. Hij moest vandaag een heel dringend bezoek brengen.
Emilia had over dien brief tranen gestort, doch haar eens genomen besluit was niet gewijzigd. »En ik vrees, beste broeder," zeide Clara, »dat haar besluit niet licht veranderen zal. Ik heb er mijn uiterste best toe gedaan, maar zij heeft zich nu eenmaal in het hoofd gezet, dat zij door u is misleid geworden. Hadt gij ook maar dadelijk van die weduwe Rosenberg gesproken!
"Ja, ik voor mij," viel de professor hem in de rede, "ik vond werkelijk ook, dat Clara dat met een gerust geweten had kunnen houden, 't was een persoonlijk geschenk uit gelukkiger dagen." "Neen Vader. Clara heeft toch gelijk," antwoordde Abraham met inspanning; "laat ons de bittere kelk tot op den laatsten droppel drinken! 't was flink van je, Clara."
Innerlijk dieper geschokt dan hij toonen wilde, had Frits met eene stem, die hij onverschillig trachtte te doen klinken, gevraagd waar de heer Verburg en zijne dochter zich nu ophielden? »Dat is niemand bekend," hernam Clara. »Behalve den bankier Steinhausen te Amsterdam," viel haar echtgenoot in, »want aan dezen heeft Verburg de regeling zijner zaken toevertrouwd."
Dit: dat zijn vader meêdeed kon Abraham 't allerminst verdragen; want hij wist toch wel zooveel van de opvatting van den godsdienst door den professor, dat hij onmogelijk gelooven kon, dat de oude man van wetenschap nu met een oprecht hart psalmen zat te zingen met de dames en meê ging naar de kerk, ja zelfs naar 't avondmaal met Clara. Maar daar kon hij immers met zijn vader niet over spreken.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek