Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 juni 2025
"Waren de sardines mooi?" vroeg mijnheer Chabre telkens, als zij terugkwamen. "Ja, heel mooi", gaven zij ten antwoord. Des Zondags had men te Piriac het schouwspel van een bal in de open lucht. De knapen en meisjes der streek, draaiden uren lang, met ineengestrengelde handen, in het rond, onder het herhalen van hetzelfde lied op éénen denzelfden doffen, maar zeer gelijkmatigen toon.
"Kom mij de hand vatten. Ik verzeker u dat er gaten zijn. Ik voel ze. "Rechtsaf, mijnheer Chabre, rechtsaf!" riep Hector. En de arme man vertoonde zulk een gek figuur, daar midden in het water, met zijn net op den schouder, en zijn dasstrik, die nog altijd even keurig zat, dat Estella en Hector onmogelijk een glimlach konden bedwingen. Hij eindigde met zich uit den nood te redden.
En hij gevoelde zich wanhopig, want iemand, die vijf en twintig duizend gulden rente verdiend heeft, mag zich er zeker wel over verbazen dat het moeilijker gaat vader te worden dan rijk te worden. De schoone mevrouw Chabre was destijds twee en twintig jaar oud. Zij zag er betooverend uit met haar perzikkleurig gelaat en hare lokken die de tinten der zon droegen en in haar hals krulden.
Maar hij was blijkbaar verwoed over zijn gemis aan stoutmoedigheid, en indien mijnheer Chabre verdronken ware, zou hij dat alleraardigst hebben gevonden, want voor het allereerst zat mijnheer Chabre hem in den weg. "Weet gij wat?" zeide hij eensklaps. "Gij moest op mijn rug klimmen, dan zou ik u dragen. Gij zult anders doornat worden.... Welnu klauter er toch op!" En hij bukte zich voorover.
Hij verzocht haar zich goed vast te houden en schreed met groote passen door het water heen. "Het is immers rechtsaf, niet waar mijnheer Hector?" riep mijnheer Chabre, wien de golven reeds in den rug drongen, op klagenden toon uit. "Ja, rechtsaf, altijd door rechtsaf".
Op zekeren avond zeide Hector tot het gezin: "Wij zullen morgen een hoogen vloed hebben.... Wij zouden dan op de garnalenvangst kunnen gaan". Dit voorstel scheen Estella bijzonder toe te lachen. Ja, ja, men moest garnalen gaan visschen! Sedert lang had zij van dit uitstapje gedroomd. Mijnheer Chabre kwam er tegen in verzet.
"Wel; Wel!" riep mijnheer Chabre die zich bij zijne vrouw had gevoegd: "Men moet wel naar Bretagne komen, om zulk een carneval te zien". Estella gaf geen antwoord. Een twintigjarige jongeling van hooge gestalte, een zeer blank gelaat, trotsche houding en goudblonde lokken trad de kerk uit en gaf den arm aan eene oude vrouw.
De fijne vleugels van haar wit neusje trilden alleen nu en dan zoo zenuwachtig, dat iederen anderen graankooper zich zou hebben verontrust. De geneesheer der familie, dokter Guisand, een dikke slimme, glimlachende man, had reeds menig geheim onderhoud met mijnheer Chabre gehad. Hij bracht hem onder het oog hoezeer de wetenschap nog ten achteren is.
Mijnheer Chabre vond dien inval al te dichterlijk en verzette er zich tegen door zelf den dijk over te gaan. Zij was verplicht den arm van den jongeling los te laten, zoo smal was het laantje. Men hoorde haar gewaad te midden van de hooge grashalmen ruischen.
Zij spartelde tegen, weigerde zich van daar weg te laten rukken. "Zooveel te erger voor u!" riep mijnheer Chabre uit, met eene stem vol tranen. "Het is dollemanswerk; wij zullen er nog allen bij omkomen". En hij verwijderde zich eerst, vol wanhoop de diepte der gaten peilende, met behulp van den stok van zijn net.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek