Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 juni 2025
Mevrouw Chabre werd trouwens, in den kring harer kennissen, beschouwd als iemand van eene uitstekende opvoeding, met teveel tact om over zichzelve te laten babbelen, juist vroom genoeg, in 't kort doortrokken van de goede burgerlijke beginselen, haar door eene strenge moeder ingeprent.
Mijnheer Chabre was dus wel verplicht over de kusthoogten voort te blijven wandelen. De zon ging onder, zoodat hij zijne parasol sloot en er zich van bediende als van een stok. In de andere hand hield hij zijn korf met krabben. "Gevoelt gij u vermoeid?" vroeg Hector zachtjes. "Ja, een weinig", gaf Estella ten antwoord. Zij nam zijn arm.
"Ik verzeker u dat zij op komt zetten!" riep mijnheer Chabre vol zielangst uit. "Kijk slechts! Die rots daarginds lag straks nog bloot". "Zeer zeker komt zij opzetten", eindigde Hector met ongeduld ten antwoord te geven. "Het is juist als zij stijgt dat men de meeste garnalen vangt". Maar mijnheer Chabre had het hoofd verloren.
En hij eindigde met den spot te drijven met godsdienst, pastoor en vrouwen, totdat de hypotheekbewaarder, woedend zijn servet op tafel slingerde en heenging. De heer Chabre had sprakeloos voortgegeten; hij was verbolgen over hetgeen men aan een table d'hôte moet aanhooren; en mevrouw bleef rustig en glimlachend, als had zij er niets van verstaan.
Het scheen het uiteinde der aarde, het veld van verwoesting waar het niet begon. Estella en Hector maakten zich gereed voor het eerst hunne netten uit te werpen, toen zich een weeklagende stem deed vernemen. Mijnheer Chabre die midden in den kleinen zee-arm stond vroeg naar den weg. "Waar moet ik heenloopen!" riep hij. "Is het rechtdoor, zeg?"
Genadige hemel! neen, men kon nu maar eenmaal geen kind planten gelijk een eikenboom. Daar hij echter nooit iemand tot wanhoop wilde drijven, had hij hem beloofd na te zullen denken over zijn geval. En op een Julimorgen, kwam hij tot hem met de woorden: "Gij moest naar een zeeplaats gaan, mijn beste mijnheer Chabre. Ja, dat is uitstekend, gebruik vooral veel oesters, eet niets dan oesters".
"Dat is voor mijnheer Chabre", zeide hij. "Ik zal het hem gaan brengen". Mijnheer Chabre kwam juist wanhopig aanloopen. "Zij hebben zelfs geen mossel in het wachthuis", riep hij. "Ik had wel gelijk, toen ik niet hierheen wilde komen!" Maar zoodra de jonge man hem van verre de krabben had getoond, kwam hij tot bedaren.
In een oogenblik van ontboezeming, vertrouwde mijnheer Chabre den jongen man het doel hunner reis toe, ofschoon hij zorg droeg, de meest kiesche woorden uit te zoeken, ten einde de reinheid van dien schuldelooze niet te kwetsen.
In het heldere water, met de lokken in een caoutchouc mutsje verborgen, waaruit kleine lokken te voorschijn kwamen, had zij heel de lenigheid van een blauwachtigen visch met een raadselachtig, rooskleurig vrouwengelaat. Mijnheer Chabre stond daar reeds een kwartier lang in de felle zon te blaken.
Toen zij hun tocht vervolgden over mooi, fijn zand, blikten zij elkander aan, nog steeds zwijgend en glimlachend. De zee steeg verder, met korte, ruischende golven, maar zij hoorden haar niet. Mijnheer Chabre begon boven hun hoofd te schreeuwen en zij hoorden hem evenmin.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek