Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 juni 2025
Dat tikje vervulde Hector van verrukking: het verdrag was bezegeld, en ziende dat de echtgenoot nog altijd aan zijn wanhoop overgeleverd bleef, riep de jonge man hem vroolijk toe: "Rechtuit nu!" Toen zij op het strand aangekomen waren, wilde mijnheer Chabre eene opheldering geven. "Op mijn woord van eer, ik ben bijna omgekomen!" stotterde hij. "Het is de schuld van mijn laarzen...."
Hij liet hem prachtige mosselen eten, die hij bij laag water oprapen ging; oesters, die hij met de punt van een mes van de rotsen losmaakte; allerhande beesten, waaraan hij uitheemsche namen gaf, en die hijzelf nooit geproefd had. Mijnheer Chabre, die opgetogen was, dat hij geen penning meer behoefde uit te geven, putte zich uit in dankbaarheid.
"Kom mede", voegde Hector haar zachtkens toe, terwijl zijne hand haar aanraakte. Zij sidderde, en stond op, vervuld van een kwijnend gevoel van overgave. "Dat is het wachthuis, nietwaar, dat gebouwtje met dien mast?" riep mijnheer Chabre. "Ik ga schelpvisch koopen, en zal u wel inhalen".
Mijnheer Chabre rekte zich heel nieuwsgierig nog meer uit, om toch te ontdekken welke bekenden zijn vrouw wel in volle zee had kunnen ontmoeten. Hij kon er niet meer aan twijfelen of Estella praatte met dien mijnheer. "Ja", vertelde Hector aan die mooie vrouw Chabre, "Ik ben eenige dagen komen doorbrengen bij mijn oom, wiens kasteel gij daar ginds halverwege de kust, kunt zien.
De golven sluiten ons den weg af...... Wij hebben nog twee uur hier te wachten". Hij trad naar buiten en het hoofd opheffende, zocht hij mijnheer Chabre. Mijnheer Chabre bevond zich op de hoogte juist boven de grot, en riep zegevierend uit, zoodra de jonge man aangekondigd had dat zij opgesloten zaten: "Wat heb ik u gezegd?
Hector vond thans altijd een voorwendsel om zich bij hen aan te melden. Zoovaak hij met zijn mandje aankwam en Estella ontmoette, voegde hij haar denzelfden volzin toe: "Ik breng schelpvisch voor mijnheer Chabre." En beiden begonnen te glimlachen, met half dichtgeknepen, glinsterende oogen. De schelpvisch van den heer Chabre vermaakte hen. Van dit oogenblik af, vond Estella Piriac allerliefst.
Toen hij zich op twee of driehonderd pas afstands van hen bevond, haalde Hector Estella eindelijk over hem te volgen. "Wij zullen het water tot aan de schouders krijgen", zeide hij glimlachend. "Een waar bad voor mijnheer Chabre...... Zie eens hoe diep hij reeds wegzinkt".
"Is de zee goed?" vroeg hij, om den schijn aan te nemen alsof hij eenig belang stelde in het baden zijner vrouw. "Heel goed", antwoordde Estella zich weer voorover wentelende. Mijnheer Chabre baadde nooit. Het water boezemde hem een grooten afschrik in, en hij verborg dit slechts door te zeggen dat de geneesheeren hem ten strengste het gebruik van zeebaden verboden hadden.
Maar gij wilt ook nooit naar mij luisteren!...... Bestaat er eenig gevaar?" "Hoegenaamd geen", antwoordde Hector. "De zee dringt niet verder dan vijf of zes meter de grot binnen. Maak u maar niet bang, want wij kunnen er in de eerste twee uren niet uitkomen". Mijnheer Chabre werd boos. Zou men dan niet kunnen eten? Hij was hongerig, hij! En het was al een heel vervelende grap!
"O, zijt gij het, mijnheer Chabre!" zeide de jonge man. "Het is niets, maak u niet ongerust.... Wij hebben nog slechts de Grot van Mevrouw te bezoeken." Mijnheer Chabre maakte een wanhopig gebaar en voegde erbij: "Het is waanzinnig! Gij zult verdrinken". Zij luisterden al niet meer.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek