Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juli 2025
Waarom dan ook niet een weinig op mij vertrouwd, wanneer ik u mijn onschuld betuig en u verzeker, dat gij zonder billijke oorzaak tranen stort?" "Is dat geheim dan zoo diep, zoo vreeselijk," vroeg mijn moeder, "dat gij het ook aan mijnen boezem niet kunt uitstorten? Ach! het zou u goeddoen, en mij ook, Ferdinand! want, hoe fraai uw woorden ook zijn, ik ben nog niet gerust.
Onder allerlei verwarde vreugdekreten drukte Mie-Wanna hare kinderen op haar hart en juichte als eene uitgelatene over het onverwachte geluk, dat de hemel in zijne barmhartigheid hun toezond. Zij zouden hunnen vader zien, hem omhelzen, hem kussen en zoo door de uitstorting hunner liefde troost en sterkte in zijnen bedrukten boezem gieten.
Justus, in wien waarlijk een dichter stak, zoolang hij maar geen poëet wilde wezen Justus was »in 't rijm vergaan"! Justus schreef minnezangen! Dit mocht voorzeker treurig heeten. Edoch, mijne vrienden! wie uwer, in eigen boezem getast hebbende, durft deswege den eersten steen werpen op mijn ondermeesterken?
"Laat dat bloed voor rekening van hen, die het vergoten hebben," bromde Eugenio. "Dan zou de huichelachtige rol, welke ik twintig jaren gespeeld heb, mijn boezem niet drukken," vervolgde Ludwig, meer en meer ontsteld. "Voor al die leugens is u vergiffenis bezorgd," merkte de Jezuïet, aan.
Onder de eigenaars, die op het vervolgen hunner slaven byzonder vuurig waren, bevond zig zekere Mevrouw SP N, wier Plantagie in de nabuurschap van die van den heer DE GRAAF gelegen was, en welke ik op zekeren tyd met schrik uit haar raam het onmenschelyk bevel hoorde geven, om eene jonge Negerin voornamelyk op den boezem te geesselen, een schouwspel, waar in zy een byzonder genoegen scheen te scheppen.
Zy kon niet spreeken, haar geest was verwilderd; maar de tyd was daar! Ik drukte haar met drift tegen mynen boezem, en nam één van haare hairlokken. Insgelyks niet in staat zynde, een enkel woord uit te brengen, bad ik inwendig den Hemel, om voor moeder en kind te waken.
Dáár hing het portret van eene lieve, jonge vrouw, met glimlachend gelaat en glanzende oogen. Een zucht van smart en wanhoop steeg uit zijnen boezem, zijne kniëen knakten en zijne handen vielen krampachtig ineengesloten op den boord van het witte ledikant neder.
In geen zestien jaren had hij zijn goeden "zwarten Daan", zooals Deluw aan de academie genoemd werd, gezien; en hoe zou hij hem vinden? Aan de zijde eener beminnelijke gade, omringd van bloeiende kinderen! Ja, met grijzend haar in plaats van zwart, maar met hetzelfde hart in den boezem, open voor vriendschap, vreugde en gezelligheid!
Waarom?... ’t Is m’ onbewust... Met u noch angst noch vreezen, Ik moet u zien altijd! Wanneer gij mij verlaat, Is ’t of mijn hart niet meer in d’engen boezem slaat. Hernani! spreek dan toch.....”
Zij greep met beide handen zijn rechterhand en drukte die tegen haar boezem. Zij wendde de oogen niet van hem af. "Nu, ik verheug mij zeer," zeide hij met een koelen blik op haar, op haar kapsel en op haar kleed, dat zij, zooals hij wist, voor hem had aangetrokken. Dat alles behaagde hem, maar hoeveel malen had het hem niet reeds behaagd.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek