Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 juni 2025
Hij groette beleefd, maakte zijn compliment voor de Andaluze, en, mooie man, praalde hij voor haar met zijn witte tanden, die aaneengesloten blonken als het gebit van een neger tusschen uit zijn zwarte en zuiver geknipte knevel en puntbaard. Frasquetito vertelde dat hij een vrouwengek was, die allerlei buitenkansjes had.
Dan waren er roode, omvangrijke Spaansche uien, die in hunnen vetten groei blonken als Spaansche ordebroeders, en die van hunne planken in schuwe speelschheid den meisjes die voorbijgingen knipoogjes toewierpen, terwijl dezen, schalks doch stemmig, keken naar het opgehangen takje mistletoe.
Zij had evenwel voor niets anders oog, dan voor 't rijke kostuum van haar zoon en lachte hem toe, waarbij haar witte tanden, 't eenige overblijfsel van haar vroegere schoonheid, als parels blonken. "Wat vraagt ge van mij," zoo sprak zij nu tot de fee, "opdat hij voortaan weer soep zal kunnen eten? De dokter heeft verklaard, dat zijn gezondheid er van afhangt."
Frans hief het hoofd op; tranen blonken in zijne oogen en het was op den toon der diepste bedruktheid, dat hij eenen stillen groet murmelde, waarna hij als beschaamd den blik ten gronde sloeg. "Gij hebt verdriet, nietwaar, Frans?" zeide de fourier. "Ik heb het opgemerkt van den eersten dag onzer komst in uw huis. Wat is het, dat u zoo moedeloos maakt?" Hij bekwam geen antwoord.
Pallieter rook den aangenamen koffiegeur en spoedde zich naar binnen. Gebakken hesp, met geklutste eieren over, werd smorend op de tafel gebracht en er werd van de koffie gedronken en van de hesp gegeten, dat de lippen en de vingeren blonken van het vet, en den toren tarweboterhammen moest Charlot driemaal achtereen opbouwen.
"Bij wien beveelt u, dat ik u aandien?" vroeg de bediende. Deze bediende was nog een jonge, praatzieke vlasbaard, maar toch een best mensch, die alles ook goed begreep. "Bij den vorst bij de vorstin bij de prinses" antwoordde Lewin. De eerstvolgende persoon, die hij ontmoette, was mademoiselle Linon. Zij ging door de zaal en haar lokken en gezicht blonken.
Dicht bij hem verhief zich de oude toren, en de witte klimrozen, wier ranken er tegen opklommen, blonken hem helder toe in de duisternis daarboven was het spel opgehouden. Maar neen, daar begon het opnieuw een sombere, zwaarmoedige melodie; hij kende den tekst: "Daar staat ook een mensch en ziet naar boven. En wringt zich de handen in bittere smart," Hoe meesterlijk werd dat voorgedragen!
Wij doolden om: haar starende oogen blonken, Een blijde glimlach glinsterde om haar mond, ’t Was, of me aan haar geheel een leven bond... Zij oogde naar de kim van purpervonken: Mathilde! ik heb u lief... Zoo waar die kammen Te morgen weêr in purper zullen vlammen, Wordt gij bemind... Gij zijt zoo godlijk-schoon!...
In de voorkamer was de grond met groene takjes bestrooid en aan den dakbalk hing een bloemkrans; in alle kamers stonden bloemen, de muffe lucht was weg, en de groene vensterruiten blonken vroolijk in den zonneschijn. De predikant was zielsblij; hij beloofde zichzelf nooit meer te drinken. Er was niemand, die niet blij was aan dien feestdisch.
Het was een groot rumoer van gaan en komen, de arbeiders vulden geheel de zaal. En de zaal zette zich, en was een wolk in 't dikke blauw schemerden stil de hoofden hoofden en allen werden, allen keken stil naar waar vijf hoofden als vijf sterren blonken. En een stond op, Willem kende hem wel, zijn hart ging open want hij had hem lief zooals een vriend een kameraad bemint.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek