Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 3 juni 2025
Zelfs boven de vlakten in het rond staken een menigte afzonderlijke bergtoppen uit. Een stad, midden in dien krater gebouwd, zou onoverwinbaar sterk zijn geweest. Dit denkbeeld kwam ook op bij Michel Ardan, die zich niet kon weerhouden van uit te roepen: Wat een grootsche stad zou men binnen dezen ring van bergen kunnen stichten!
»Zijt gij daar ook, Maston!" riep hij, zijn secretaris ziende. Michel Ardan stelde hem aan kapitein Nicholl voor. »Ik was het glad vergeten," stotterde Barbicane, »maar ik ben tot uw dienst." »Daar komt niets van," sprak Michel Ardan met nadruk. »Ik heb u iets voor te stellen. Vriend Barbicane gelooft dat zijn projectiel rechtuit naar de maan zal vliegen."
»En Barbicane president!" gilde Michel Ardan. »Geen president door de natie benoemd," merkte Barbicane aan. »Welnu, dan een president benoemd door het Congres!" brulde Michel Ardan, »en ik, het Congres, benoem u met eenparige stem." »Leve president Barbicane!" was de kreet van Nicholl. »Hip, hip, hip, hoera!" herhaalde de echo van Michel Ardan.
Na dit koele gesprek gingen de kapitein en de voorzitter der Gun-club elk huns weegs. Barbicane kwam thuis, maar in plaats van eenige uren rust te nemen, toog hij aan het zoeken van middelen om den weerstoot van het projectiel te voorkomen en het door Michel Ardan opgeworpen vraagstuk optelossen.
Daar wisten de anderen geen weg meê. 't Was alsof niemand hunner daaraan tot dusver een oogenblik had gedacht. »Om de waarheid te zeggen," sprak Michel Ardan, »ik vind het wel wat voorbarig, te vragen hoe men uit een land weg komt, eer men er in is." »Ik zeg het niet om achteruit te krabbelen," antwoordde Nicholl, »maar ik herhaal mijn vraag: hoe komen wij er van af?"
De wereld moet dan maar met den dichter zeggen: Rekent d'uitkomst niet, maar telt het doel alleen. Nicholl en Michel Ardan bedekten hun gelaat met de handen. »In Gods naam!" sprak Barbicane, de armen op de borst gekruist. »Welnu, luitenant, hoe staat het met de peiling?"
Hij schudde Nicholl eens goed heen en weer, die, zoodra hij de oogen opsloeg, hem met zijn gewone koelbloedigheid de hand drukte. »En Barbicane?" vroeg hij. »Elk zijn beurt," antwoordde Michel Ardan bedaard. »Ik ben met u begonnen omdat gij bovenop laagt. Nu is het Barbicane's beurt." Met hun beiden legden zij den voorzitter der Gun-club op den divan.
»Wat?" vroeg Michel Ardan. »zouden wij zoo spoedig buiten de grenzen van den dampkring der Aarde zijn?" »Zonder twijfel. Luister. Het is 10 uur 55 min. Wij zijn omtrent 10 minuten in de vaart. Als onze aanvankelijke snelheid niet was gebroken door de wrijving, zouden wij in 6 seconden buiten den dampkring geweest zijn." »En hoeveel rekent gij dan wel voor die wrijving?" »Een derde.
't Was zoo: de dikke duisternis onder hen bewees, dat zij de aarde hadden verlaten, anders hadden zij het maanlicht op den grond moeten zien schijnen. »Verloren," zei Nicholl. »Ik wensch u geluk," antwoordde Ardan. »Ziehier 9000 dollar," zei de kapitein, de bankbiljetten uit zijn zak halend. »Wilt gij een reçu?" »Asjeblieft," sprak Nicholl, »dat is ordelijker."
»Nu dan," hernam Michel Ardan, »een beenderenveld, waar de overblijfselen verstrooid liggen van ontelbare verdwenen geslachten. Vindt gij die vergelijking treffender?" »De een is al niet beter dan de andere," meende Barbicane. »Verduiveld, gij zijt een lastig heer!" antwoordde Michel Ardan.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek