Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 juni 2025
Daarna, zijn dringende vragen niet langer ontwijkend kunnende beantwoorden, verklaart hij den heer Rousseau dat zijn vrouw de tering heeft, zelfs in zeer gevorderden graad. De winkelier is bij deze bekentenis doodelijk bleek geworden. Hij houdt veel van Adèle; zij hebben zoo lang samen gewerkt en geslaafd om eens in vrede hun brood te eten.
Zij bracht hem naar het kleine salon bij de ~serre~. Zoodra zij binnentraden, vroeg ze bezorgd: »En hoe vind je papa van morgen, Van Reelant?" Al lang had freule Adèle het deftige »meneer" weggelaten, terwijl hij zelf nog aarzelde tusschen het even deftige »freule", zooals hij gewoonlijk placht te zeggen, of het meer intieme »Adèle", dat hij zich maar bij uitzondering veroorloofde.
Zijne wandeling liep nu ook rechtstreeks naar de Hoogstraat, en terwijl hij langzaam Voorhout en Vijverberg volgde, gebeurde andermaal, wat hem dien morgen bij de Gevangenpoort deed stilstaan: de loop zijner gedachten nagelde hem als vast aan den grond. Hij dacht aan beide vrouwen, die eene rol in zijn leven speelden en zouden spelen, aan Suze en Adèle.... De rol van de eerste liep ten einde.
Hij haastte zich zeer ernstig te antwoorden: »Van morgen wat gedrukt .... maar in het algemeen gaan we toch langzaam vooruit!" Adèle vestigde hare fonkelende, zwarte oogen met eene uitdrukking van angst op Van Reelant's gelaat, en zei haperend: »Is dat wezenlijk je eigen overtuiging, Van Reelant?" »Ja, freule Adèle! Uw papa gaat vooruit, al is het zeer langzaam, zeer langzaam!
»Wat mij betreft, ik verveel me!" »Zoo, freule!" »Ja, ziet u! Adèle had me beloofd, dat er muziek zou gemaakt worden! Ik houd dol van muziek. Ik zou wel den heelen dag muziek willen maken! Ik kom alleen om wat te hooren spelen, en nu is er niemand, die van muziek spreekt!" »Daar ginder heb ik eene pianino zien staan...." »Mijn pianino!" »Maar, freule als u zelve eens...."
We hebben het ontzettend druk in de Kamer vandaag, maar .... enfin, hoe gaat het hier?" Het gezelschap was blijven staan. Adèle antwoordde beleefd, en verzocht den »grooten" man te gaan zitten. »Pardon, freule! Ik moet onmiddellijk weer naar de Kamer! Als ik maar hoor, dat het vooruit gaat met Van Berenvelt, ben ik tevreden! Geen nieuws, Van Reelant?" »Niet van belang, meneer Gronovius?
»Meneer De Witt!" zei freule Adèle, terwijl zij de schitterende zwarte oogen naar André wendde »ons gesprek werd zooeven gestoord, toen ik u iets wilde vragen. Wie was het toch, die het eerst op het denkbeeld kwam, om een standbeeld aan den dichter Huygens te geven midden onder het groen van het eilandje in den Vijver?" »Dat was Potgieter, freule!" »Dacht ik het niet!
Er is nu eene andere dame van naam en vermogen, Adèle van Berenvelt! Groote God! Dat schelmstuk zal niet gelukken! Ik zweer het!" Als de bleeke Nemesis zelve hief ze hare rechterhand omhoog, en toonde verachtelijk den sleutel. Van Reelant balde in woedende drift de vuist. Hij wierp zijn reiskoffer met een slag op den vloer, en vliegt naar het schellekoord aan den wand.
En de heer Rousseau denkt er niet aan, dat zij reeds nù naar buiten zouden kunnen gaan, als zij zich met iets minder tevreden wilden stellen. Adèle zou eveneens niet willen. Heeft men een bedrag vastgesteld, dan dient men te wachten tot men het heeft bereikt. Reeds tweemaal echter is mevrouw Rousseau bedlegerig geweest. Zij is echter weer opgestaan en heeft haar werkzaamheden hervat.
Met groot genoegen hoorde men, dat de toestand van den achtenswaardigen man niet hopeloos scheen. Langzaam herstellende keerde hij in het begin van September van zijne villa bij Utrecht terug. Freule Adèle had haar vader gaarne langer buiten willen houden, zijn eigenaardige toestand maakte dit evenwel niet raadzaam. De secretaris-generaal hing met hart en ziel aan zijne betrekking.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek