Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 juli 2025
Zachtkens nam zij hare handen van zijn arm, en fluisterde: »O, ik wist het wel! Je blijft onze trouwe vriend, Van Reelant!" De deur van het salon werd geopend. Een lakei riep: »De heer Gronovius!" Tot groote ergernis van den secretaris-generaal ~ad-interim~ trad nu de beroemde heer Gronovius met zijn kaal hoofd, blozende wangen en talrijke »decoratiën" binnen.
Een Romeinsch keizer, meneer De Witt! placht te zeggen: »~Oderint dum metuant!~" en dat mocht Thorbecke met volle recht van zijne staatkundige tegenstanders zeggen!" »Ze mogen mij haten, als ze mij maar vreezen." De plechtigheid, waarmee de heer Gronovius dit alles voordroeg, legde André onwillekeurig het zwijgen op.
»Heel goed! Laat ons saam eens door de salons wandelen! Ik zal u dan met den een of ander in kennis kunnen brengen!" André volgde, en bedwong een zucht van verlossing. De knappe heer Gronovius leidde hem langzaam door het eerste vertrek. Hij ving aan fluisterend te spreken, en zich telkens tot André over te buigen: »Van avond zijn er veel absenten! 'n Slecht seizoen voor een soirée!
We hebben het ontzettend druk in de Kamer vandaag, maar .... enfin, hoe gaat het hier?" Het gezelschap was blijven staan. Adèle antwoordde beleefd, en verzocht den »grooten" man te gaan zitten. »Pardon, freule! Ik moet onmiddellijk weer naar de Kamer! Als ik maar hoor, dat het vooruit gaat met Van Berenvelt, ben ik tevreden! Geen nieuws, Van Reelant?" »Niet van belang, meneer Gronovius?
Een lakei met bekers champagne stoorde hun onderhoud. De heer Gronovius zette zijne dikke lippen maar even aan het glas, daar de aandacht van André, die naar de voorbijtrekkende gasten begon te staren, hem scheen te ontsnappen.
Hij luisterde daarbij met nog grooter talent. De heer Gronovius had soms een uur lang met Van Reelant op de aangenaamste wijze geredeneerd, daar men hem alleen het woord liet, of er enkel een bescheiden volzin aan waagde, als de stroom der ideeën trager dreigde te vloeien.
Er volgt een nieuw ministerie, en bij de eerste benoeming aan Buitenlandsche Zaken wordt niet Wythoff gepromoveerd, maar krijgen we een wildvreemd heer uit een der noordelijke provinciën, ~nota bene~, griffier bij een kantongerecht!" De vermaarde heer Gronovius bleef mijmerend stilstaan. Hij zag André met een bezorgden blik aan. »Meneer De Witt! Het doet me plezier, dat ik het merk!
Zijn nieuwe vriend sprak op zulk een ongemeen afdoenden, bijna commandeerenden toon, dat het moeilijk was een glimlach te onderdrukken of wel iets scherps te verzwijgen. De heer Gronovius vermoedde hoegenaamd niets van den zielstoestand zijns jeugdigen vriends, en hernam met betoon van groote nederigheid: »Het is mij hier in Den Haag nogal meegeloopen!
André had nu overvloedig gelegenheid den heer Gronovius, lid van Tweede Kamer der Staten-Generaal, ridder, officier, commandeur van onderscheiden binnen- en buitenlandsche orden, enz., enz., nauwkeuriger te beschouwen.
In het hagelwitte kleedje, de lange golvende zwarte haren met purperroode zijde strikken opgenomen, zag zij er zeer bekoorlijk uit. Toen de heer Gronovius haar aansprak, stond zij stil met een uitdagend glimlachje. Gronovius, die tot nog toe niemand aan André had kunnen voorstellen, maakte van de gelegenheid gebruik, en zei plechtig: »Freule Albertine!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek