Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 mei 2025
Bij de gedachte aan de toekomst stelde zij zich die met Wronsky bekoorlijk, schitterend, veelbelovend, als een leven rijk aan poëzie voor; met Lewin daarentegen als minder vroolijk, als nevelig en onbestemd. Toen zij om acht uur het salon binnen trad, werd "Constantin Dimitrisch Lewin" aangediend. "Is het dan toch werkelijk zoo!" dacht Kitty en het bloed stroomde haar naar het hart.
"Neen," antwoordde Wronsky en zonder naar de tribune te zien ging hij naar zijn paard. Nauwelijks had Wronsky kunnen onderzoeken, of zijn paard goed gezadeld was, toen de ruiters reeds naar de tribune werden geroepen om hun nummers te trekken. Met ernstige, strenge, ook wel met bleeke gezichten traden zeventien officieren naar de bus en trokken er de nummers. Wronsky bekwam nummer 7.
"En ik houd het er voor," sprak gravin Nordston, "dat u een voortreffelijk medium zou zijn, daar u zoo licht in vuur geraakt." Lewin opende den mond om te antwoorden, doch zweeg en bloosde. "Kom, laat ons beginnen, prinses! Willen wij het eens met een tafel probeeren?" sprak Wronsky. "U heeft er toch niets tegen, vorstin?" Hij stond op en zag naar een kleine tafel om.
Men hoorde het paard in de gesloten standplaats met de pooten op het stroo stampen. Hij opende de deur en Wronsky ging nu den stal binnen, waar het maar half licht was. Met een enkelen blik nam hij de geheele gestalte van zijn lieveling op. Froe-Froe was van middelbare grootte en niet zonder gebreken, zij was fijn van beenderen, haar vooruitkomende borst was smal.
Hij wilde Wronsky te kennen geven, dat hij met zijn vrouw alleen wenschte te zijn, en zich een weinig omkeerend tastte hij aan zijn hoed. Maar Wronsky wendde zich tot Anna: "Mag ik verzoeken om de eer mijn opwachting te mogen maken?" "'t Zal ons zeer aangenaam zijn," antwoordde Alexei Alexandrowitsch; "elken Maandag ontvangen wij."
Jawschin haalde hem met zijn muts in de hand in en begeleidde hem naar huis. Een half uur daarna kwam Wronsky weer tot zich zelf. Maar de herinnering aan dezen wedren zou in zijn ziel blijven hechten als een der zwaarste en meest kwellende van zijn geheele leven. Uitwendig was Karenins verhouding tot zijn vrouw dezelfde gebleven.
En toch gevoelde Wronsky, toen hij 's avonds het huis der Tscherbatzky's verliet, dat de geheime sympathische band, die tusschen Kitty en hem bestond, dien avond zoo vast aangesnoerd was, dat er iets gedaan moest worden; het was hem echter niet duidelijk wat. En hoe betooverend natuurlijk en vertrouwelijk is zij!
Ook Wronsky stond op en zag hem in gebogen houding eenigszins schuin aan. Hij begreep Karenins gevoelens niet. Maar hij besefte, dat in diens levensbeschouwing iets hoogers, voor hem onbereikbaars was gelegen. Na dit gesprek met Karenin verliet Wronsky langs de achtertrap diens huis.
Ik moet bekennen, dat ik me gisteravond zoo wel gevoelde, dat ik geen lust had ergens anders heen te gaan." "Aan het brandmerk herken ik het moedige ros, Een verliefden knaap aan zijn oogen," declameerde Stipan weer even als vroeger voor Lewin. Wronsky sprak hem niet tegen, maar veranderde terstond van gesprek. "Wien verwacht gij dan?" vroeg hij. "Ik? Een mooie jonge vrouw." "Ei, ei."
"Ik dank u, zeer goed," antwoordde zij. Haar gelaat droeg sporen van vermoeidheid; daarop ontbrak die levendigheid, die zich nu eens in een lach, dan in den glans der oogen verried; maar eenmaal schoot er toch een straal uit haar oogen tot hem over, en al werd dit vuur dadelijk gedoofd, hij was er toch werkelijk door beloond. Zij zag haar man vragend aan, of hij Wronsky ook herkende.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek