Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 november 2025
Kortaf deelden zij hem mede, dat zij hem en zijn troepen niet noodig hadden en dat hij naar huis kon terugkeeren, hoewel zij de troepen der overige steden vroegen te blijven en hen te helpen. De Atheners waren over zulk een beleediging ten hoogste verontwaardigd. Zij gevoelden de behoefte, iemand, wien ook, de schuld te geven, en hun woede koelde zich op den populairen aanvoerder.
Al de vermoeidheid, de kwelling, de verwarring en de onmachtige woede die hij op zijne zwerftochten gevoeld had, bereikten nu hun toppunt. "Wat willen ze toch?" fluisterde hij. "Wat willen ze toch? En ze willen me niet met rust laten." En telkens herhaalde hij weder bij zich zelven: "wat willen ze toch?" "Bah, dat kleine volkje!"
Doch het zwarte kastje lag ongeschonden en veilig in de duiventil. Mijn kleinzoon is de slimste jongen uit geheel Saïs! »Toen de kist het huis werd uitgedragen, kon ik mijne, tot dusverre met zooveel moeite onderdrukte woede niet langer bedwingen.
Bijna stikkende in tranen van smart en verkropte woede, heeft Philippe de rechtzaal verlaten, en, Rosa voorbijgaande, heeft hij het gelaat met de beide handen bedekt en verzucht: "Ah! ce maudit foulard." En het eind der geschiedenis! Hij zal ziek zijn en ziek blijven! had Philippe gezworen: "In de gevangenis komt le vieux chéri, zoolang ik adem heb, nooit."
De arme duivel, die geen sou bezat, ging dadelijk naar Jacques' vader, die in een opwelling van drift en woede vroeg, of men hem nooit met rust zou laten.
Hij luisterde naar het steeds toenemend rumoer en dacht aan het dreigend gelaat van den procurator. Als hij niet dood was, wie kon dan zeggen hoever zijn wraak gaan zou; en als hij wèl dood was, tot welke uitbarstingen van woede zou de aanval van het volk de soldaten niet kunnen opzweepen!
»Waarom schreeuwt dat leelijke ding zoo?" vraagde Eliëzer langzaam bekomend van de schrik. »Wel, het groote beest krijgt dikwijls slaag van den witmensch, en dan schreeuwt het luid van woede," antwoordde de Matabele. Met diep ontzag staarde Eliëzer tot zijn reisgezel op, die zooveel wist, en hij vraagde vol belangstelling: »Hebt gij dat groote beest wel eens van dichtbij gezien?"
Alles, waartoe zij zich bepalen konden, was het slaken van zuchten, het kreunen van een erbarmelijk "helaas!" voor zooveel de prop in hun mond zulks toeliet, of het volvoeren van sprongen, niet ongelijk aan jammerlijke karpers, die op het droge liggen te gapen. De lezer zal begrijpen, hoeveel innerlijke, of beter: gebonden toorn en woede daar opgevreten werd.
Maar nu kwam Burts met groote schreden op hem af; het was den man aan te zien, dat zijne woede geen grenzen kende. »Nu wordt het mijne beurt!» riep hij Bob met beide vuisten dreigend toe. Maar Bob wachtte hem niet af. Vlug als eene kat klauterde hij omhoog en was weldra verdwenen.
Maar zij liet zich niet lang zoo medeslieren door de vaart van heur paard en de woede harer gedachten. Heur hand trilde niet meer; krachtig hield zij het hollende dier in. Het bedaarde en rustig reed zij thans, zonder om te zien, het eikenbosch door tot zij aan een zandgroeve kwam.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek