Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 mei 2025
Joe, werp de ankers uit." Joe gehoorzaamde en de beide ankers gingen buiten het schuitje. "Ik bemerk groote wouden," zeide de doctor, "wij zullen over hunne kruinen gaan en ons aan een of anderen boom vasthechten, voor niets ter wereld zou ik er in toestemmen den nacht op aarde door te brengen." "Zullen wij kunnen dalen?" vroeg Kennedy. "Waartoe zou dat dienen?
De zoon van den hertog van Alva wil, naar hij zegt, om onze stede binnen te komen, geen andere sleutels dan zijne donderbus. Dat hij, als hij kan, die zwakke poorten opene: daarachter zal hij mannen vinden. Luidt, klokken; werp uw blijde tonen in de met sneeuw bezwangerde lucht, beiaard! ... Wij hebben slechts zwakke muren en onze grachten zijn gemaakt naar de oude wijs.
"Welnu, mijnheer Samuel?" zeide Joe. "Behoud slechts onzen voorraad pemmican en werp al het overige vleesch weg." De ballon werd nog een vijftigtal ponden lichter en steeg merkbaar, maar dit hielp niets als zij niet over de bergen heen konden gaan. De toestand was verschrikkelijk, de Victoria ging zeer snel; men gevoelde dat hij zou verbrijzeld worden, de schok zou verschrikkelijk zijn.
Terwijl de goede man zich haastte om zijn dochter dit te gaan vertellen, viel Moralès voor mij op de knieën en zei: "Mijnheer de Italiaansche prins, zoon van den souverein van de valleien, die liggen tusschen Zwitserland, Milaan en Savoye, sta mij toe, dat ik mij aan de voeten van uw hoogheid werp, om u mijn vereering te betuigen.
Ik werp mij aan Uw borst, vader, Ik omklem U zoo, dat gij U niet uit mijn omarming kunt losmaken, Ik houd innig vast, zoolang tot gij mij het antwoord geeft, dat ik begeer. Kus mij, kus mij, vader, Beroer mij met Uw lippen, zooals ik hen beroer, die ik liefheb, Laat, terwijl ik U aan mijn borst klem, Uw adem mij het lieflijk geheim influisteren van dat murmelen, waar ik naar smacht.
Houd u verder goed, wind u niet op, denk aan de woorden van Goethe: 'Ohne Hast, ohne Rast', en werp onderwijl nog eens een' enkelen blik naar uwe verlaten muze." Ingesloten was het volgende briefje van Tolstoi: "Lieve vriend Afanasie Afanasjewitsch! "In gedachten omhels ik u hartelijk voor uwen brief, voor uwe vriendschap, en daarvoor dat gij 'Fet' zijt.
Neem mijn zwaard Excalibur en begeef u daarmede naar het meer, dat ginds tusschen de boomen ligt. Werp het zwaard in het meer en kom mij berichten, wat er daarna geschiedt!" Bedivere nam het zwaard in de hand en begaf zich naar de aangewezen plek, maar toen hij onder het voortgaan het fraaie wapen eens nader bekeek, kon hij het niet over zich verkrijgen om het aldus weg te werpen.
Deze had in klimmende ontroering toegeluisterd, nu echter overdekte hij haar gelaat en hare gesloten oogen met kussen en riep uit: "Geen gedachte werp ik verder van mij af, dan u hier alleen in het gevaar achter te laten! Wat ge mij verteld hebt, maakt u nog dierbaarder in mijne oogen, dan ge mij reeds waart.
Ons touw, dat maar honderd el lang is, glijdt inderdaad over de velden; de uitwerking der samenpersing van het afgekoelde gas doet zich nu in al hare kracht gevoelen. Ik zie de aarde, die met duizelingwekkende snelheid schijnt te naderen. Vergeefs werp ik twee zakken ballast over boord: het is te laat om den val van den ballon te beletten! Haastig snijd ik het touw los dat het anker vasthield.
Toen fluisterde het mooie vrouwtje van den reus Thonarr een bevrijdend geheim in het oor: "Werp hem tegen Hymirs hoofd, dat is harder dan de hardste beker." Al zijn godenkrachten vergaarde Thonarr en spande zijn spieren. Als een bliksem vloog de beker en spatte in gruizels over den grond. Hymirs hoofd was heel gebleven.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek