Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juli 2025
Dan verliet Alice gewoonlijk den jeugdigen ingenieur, om naar de hoeve terug te keeren, tenzij zij hem meenam om hare kleine kudde struisvogels te zien, die in eene kleine omsloten ruimte bewaakt werden, welke aan den voet van den heuvel gelegen was, waarop de woning van John Watkins was gebouwd.
Cyprianus liet hem een poos voortpraten; hij liet hem daarna drinken en eten en noodzaakte hem, in weerwil van zijne tegenstribbelingen, om den geheelen nacht op het bed te blijven liggen, waarop hij hem had doen uitstrekken. Toen hij eindelijk zag, dat alle gevaar geweken was, liet hij hem alleen en begaf zich naar de hoeve van Watkins, om daar zijn gewoon bezoek af te leggen.
"Om het even," viel Cyprianus hem in de rede, terwijl hij daarbij met een liefdevollen blik het frissche gelaat van miss Watkins, die naast hem zat, aankeek, "ik heb heden avond een zoo kostbaren diamant veroverd, dat het verlies van elken andere mij geheel onverschillig laat en mij niet kan deren!"
"Ik heb hem niet meer!" antwoordde Cyprianus. "Gij hebt hem naar Frankrijk gezonden?" riep John Watkins uit, die alleen door de gedachte daaraan zich vernietigd gevoelde. "Neen.... nog niet!.... In zijn ruwen toestand kon niet over zijne schoonheid geoordeeld worden. Dus gij kunt gerust zijn." "Aan wien hebt gij hem dan ter hand gesteld? Bij alle heiligen van Engeland, aan wien?"
Miss Watkins zat als in zich zelve gekeerd aan dien disch en scheen niets te hooren. Zij had den blik op Cyprianus gericht, die even mistroostig was als zij. De tranen stonden haar in de oogen. Drie slagen, die luidruchtig op de deur klonken, braken plotseling de gesprekken en het gerinkinkel der glazen af. "Binnen!" riep John Watkins met schorre stem.
"Ik wil afscheid van u nemen, juffrouw Alice!.... Ik vertrek heden nog".... antwoordde hij met haperende stem. De zachte kleur, die de fijne huid van miss Watkins tintte, verdween plotseling. "Vertrekken?.... Gij wilt vertrekken?.... Waarheen?" vroeg zij geheel van haar stuk gebracht. "Naar mijn vaderland terug.... naar Frankrijk," antwoordde Cyprianus.
"Daarin vergist gij u, mijnheer Méré," antwoordde miss Watkins op ietwat verwijtenden toon. "Ik heb integendeel hard gestudeerd en ik heb mij zelfs veroorloofd eenige proeven in uw laboratorium te nemen. O! wees gerust, ik heb niets gebroken en ik heb alles weer op zijne plaats gezet.
Zij stonden onder opzicht van Makatit, die zich, na daartoe verlof van zijn baas bekomen te hebben, aangeboden had om hen te leiden en aan te voeren. Er waren daar genoodigd, behalve de brigade politiedienaren, waaraan John Watkins dank voor hunne waakzaamheid verschuldigd was, al de voornaamste personen van het kamp en zijne omstreken.
"Wie gij ook zijn moogt, gij komt ter rechter tijd, wanneer gij dorst hebt!" De deur ging open. De lange en magere gestalte van Jakobus Vandergaart verscheen op de drempel. De gasten keken elkander verwonderd aan over die onverwachte verschijning. Iedereen kende zoo goed de oorzaken van de vijandschap tusschen John Watkins en Jakobus Vandergaart, dat een dof gemompel vernomen werd.
Mijnheer Watkins bekijkt den zak, die wijd en groot is. »Ik zal zien, dat ik ze er alle vier in krijg," zegt hij spottend. De drie andere Boeren zijn echter opgesprongen, en hebben zich naast hun oudsten broeder geplaatst. »Laat mij dat karreweitje afwerken," verzoekt Gert. »Neen mij," vraagt Hans.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek