Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juni 2025
Zij hadden ieder twee glaasjes port gedronken en nadat zij beleefd hadden gezegd "avoez, neef" op mijn gezondheid geklonken, een beleefdheid die ik netjes vond. Wat mij nu niet beviel was dit: de koffiehuisknecht vroeg mij *f 2. voor de vier glaasjes port en op mijn beleefde weigering te betalen zeide hij: "als jij je nichten tracteert moet jij betalen vrind!"
Ook Edward, die nog een poosje logeerde bij zijn zuster, zag hij een paar maal. Eens ging hij er eten en een anderen keer kwam zijn vrind 's avonds op zijn kamer om 's ouderwets te praten. En beide ontmoetingen stoorden hem niet. Hij voelde opnieuw dat hij nog altijd hield van Edward en graag alles voor hem zou doen, maar dat er nooit meer eenige intimiteit tusschen hen kon zijn.
Hij kon 't niet meer van zich zetten; als hij zat te praten hoorde hij 't koele, gevoellooze van zijn eigen stem; als hij luisterde hoorde hij 't ook in de stem van zijn vrind en hij zag 't in diens oogen. Hij voelde dat 't ondragelijk worden zou als ze niet doorpraatten, al maar opgewekt doorpraatten. Na hun dejeuner bracht hij den student naar 't station.
En hij had in-eens begrepen, dat zijn zwaarmoedigheid zijn vrind drukte, hij had in-eens heel duidelijk gevoeld, dat 't ook wel niet anders kon, want dat hij zwaar was, te zwaar voor anderen. Zijn gedachten, zijn idealen, zijn opvattingen van alles, waren zwaar. O, 't drukte hem zelf zoo, altijd overal dat zware.
En 't was hem een welkome afleiding, toen hij in 't koffiehuis waar hij gewoonlijk dejeuneerde, een ouden vrind vond, een schoolkameraad, nu medisch student, al van 't zesde jaar, in Leiden. Wetend dat Bernard doorgaans in dat hoekje kwam zitten koffiedrinken, had de student hem daar opgewacht. Een hartelijke begroeting volgde.
"Ei wat Keesje;" zei ik, "de wind is niemendal schraal. Maar daar schort iets aan, man! Hebje een courant verloren?" Keesje schudde het hoofd en ging hardnekkiger dan ooit aan het schuieren. "Kees!" zei ik: "Je bent te oud om verdriet te hebben. Is er niets aan te doen, vrind?"
Bedaard wachtend liep hij op 't perron heen en weer, nauwelijks merkend dat de trein weer wat te laat kwam. En hij ontving zijn vrind met gul-lachende vrindschappelijkheid. Edward was vroolijk en spraakzaam. Hij was blij dat hij weer 's in Amsterdam was. 't Begon hem eigenlijk al erg te vervelen in Baarn.
Maar plotseling 't bloed sloeg hem naar 't hoofd met een schok als van schrik neen, neen! hij wilde die stemming niet! Hij wilde zijn besten vrind niet vervelen de eerste maal, dat hij weer met hem was. Hij moest zich overwinnen, hij moest dat van zich gooien.
"Neen," vulde Drieling aan; "er zijn wel kwaadaardiger rakkers in onze compagnie, al zeg ik 't zelf." "Nu de vrienden er toch over doorpraten," ging Van der Kolk voort; "moet ik eerlijk zeggen dat wij het ons ook al niet begrijpen konden." "Ja, maar wat moet je doen!" zuchtte Pronkert; "ik ga ook niet graag een week of wat de doos in!" "En waarom zou je de doos ingaan, vrind?" vroeg Van der Kolk.
Zet jij de kloekste vrouw aan den rand van een afgrond; wanneer men haar onverhoeds een stoot geeft, dan zal ze te pletter vallen zonder eenige kans op behoud." "Archibald is naar mijn innige overtuiging een edele brave jongen." "Edel en braaf, dat doet al weinig tot de zaak m'n vrind, dat weet jij ook wel.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek