Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 juni 2025
"Jongeheer!" waagde Pronkert te zeggen, zoodra de officieele beul verdwenen was, "je hebt geen ongelijk; maar 't zal mij benieuwen of dát je niet opbreken zal!" Het bleek weldra dat de soldaten hun luitenant goed kenden. Ter terechtzitting werden alle feiten wederzijds erkend. Verlinden had dus gemeend dat de Rechtbank in elk geval zeer verzachtende omstandigheden in aanmerking nemen zou.
's Avonds zaten ze bij de huisgenooten een pijp te rooken. Jan Verlinden was zijn vrienden eens komen bezoeken, en zat ook in 't gezelschap. "Ik hoop dat alles nu naar genoegen is?" vroeg Van der Kolk. "Och!" zei Pronkert, "ik geloof niet dat je anders zooveel last van mijn en m'n kameraad gehad hebt, wel vadertje?"
Mijn 'n zorg! Maar ik kan je met een woord van waarheid verklaren, dat de luitenant ons heel pertinent bevel gegeven heeft om zoo tegen je tekeer te gaan; niet waar, Pronkert?" "Ja"; beaamde deze; "hij zei: jullie bent veel te zacht voor dat ontuig! Ik verkies dat je een beetje den beest speelt en ze 'reis frisch uitvloekt en niet met alles tevreden bent. Dat waren z'n eigen woorden.
"Kom Pronkert!" zei Drieling, "dan moeten we zelf maar even het beddegoed halen!" "O neen!" riep de huismoeder verschrikt. Drieling schaterde van 't lachen. "Als je ze een handje helpen wil, is 't ook weer niet goed! Vooruit dan, geliefde zuster!" De slaapplaatsen werden in het kantoor in orde gemaakt. Naar het scheen kwam nu de woestheid van de beide militairen een weinig tot bedaren.
Den avond vóór Pinkster waren de infanteristen Pronkert en Drieling ingekwartierd bij W. van der Kolk, ontvanger der Eem- en havengelden. Het viel den geplaagden landbouwer, die klein behuisd was, moeilijk genoeg om de beide manschappen behoorlijk onderdak te brengen, doch de mannen waren zeer handelbaar en tevreden met hun logies. "O, wat gebeurt daar!" riep plotseling de huismoeder.
"Neen," vulde Drieling aan; "er zijn wel kwaadaardiger rakkers in onze compagnie, al zeg ik 't zelf." "Nu de vrienden er toch over doorpraten," ging Van der Kolk voort; "moet ik eerlijk zeggen dat wij het ons ook al niet begrijpen konden." "Ja, maar wat moet je doen!" zuchtte Pronkert; "ik ga ook niet graag een week of wat de doos in!" "En waarom zou je de doos ingaan, vrind?" vroeg Van der Kolk.
Dadelijk open of.... Ik verkies hier in te komen, begrijp je!" De deur kraakte onder de slagen en de trappen. Ten einde erger te voorkomen, haastte de huisheer zich de deur open te sluiten. Hij werd opzij geworpen, de beide militairen stapten de huiskamer binnen en vielen op een paar stoelen neder. "Een beetje op zij!" grauwde Pronkert de vrouw des huizes toe.
Een vrij-groote kamer was ter beschikking van de manschappen gesteld, maar de zoon des huizes moest daar ook slapen, waartegen de beide soldaten totnogtoe geen bezwaar gehad hadden. "Heeren, wij zijn klein behuisd; er is geen andere kamer." "Kom, Drieling," zei Pronkert tot zijn kameraad, "dan zullen we zelf maar even dat zaakje opknappen."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek