Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 juni 2025
Wat denkt u er van? vroeg hij. Ze zag op, hare witte vingers trilden in de tulle van haar schoot. Zij poogde vaag te glimlachen. U gaat te ver, geloof ik! stamelde zij. U vind, dat ik dweep? Zij had iets als ja willen zeggen, zij kon niet. Neen, antwoordde zij. Dat niet ... Ik verveel u...? Zij zag hem aan, diep in zijne oogen. Zij knikte van neen.
Haar lange blonde oogharen, het eenige schoon, dat haar van haar jeugd was overgebleven, trilden, hoewel de oogleden neergeslagen en gesloten bleven. Haar geheele lichaam rilde als door het kleppen van vleugelen, die zich uitbreidden om haar weg te voeren, en welke men voelde bewegen, maar niet zag. Als men haar aldus zag, kon men niet gelooven dat haar toestand hopeloos was.
Onmerkbaar gingen de wijzers der klok vooruit; nu stonden zij op elf uur plotseling bedekte een donker rood hare wangen; zij had zijn stap in den gang herkend, en hoorde nu haars vaders stem. Zij maakte eene beweging, als wilde zij naar de deur ijlen, maar zij sloeg de oogen weder op haar boek; de bladeren trilden onder hare hand; zij legde het boek op de tafel en boog er zich over heen.
Hoe wonderlijk werd het hem daarbij te moede! Nog hooger wilde hij! 'Hij lichtte de dekschilden in verrukking op, liet de vliezige vleugels even trillen. Hooger wilde hij! Hooger! Weer trilden zijne vleugels, de pooten lieten den grashalm los en O, vreugde ... Hoe-oe-oe! daar vloog hij vrij en vroolijk in de stille, warme avondlucht. 'En toen? vroeg Johannes. 'Het vervolg is niet vroolijk.
Vaak herkende hij aangeleerde gebaren, teekens van eene zwakheid, die zij te vergeefs in onverschillige traagheid wilde verbergen. Dan verried ze hare afhankelijkheid, dan was 't dat hij haar geest voelde kloppen, hoorbaar: Meester! Meester! En hare oogleden trilden, oplettend en schuchter. Soms raakte hij, te diep vorschend, den rooden gloed die leefde in haar.
»In de keuken, mevrouw..... het zat op de tafel..... En het sprong in eens op me aan en wou me bijten....« Dina's beenen trilden nog van den schrik. »Ik zal eens even gaan kijken,« zei mevrouw. »Wat is mevrouw toch dapper,« dacht Dina. Ze liep achter haar meesteres aan naar de keuken toe. En toen ze daar kwam.... Daar stond mevrouw te lachen, en Nel lachte, en Kee lachte....
Doch de bleeke man was te veel in vuur geraakt om op den eikel te letten, die uit de lucht scheen te vallen, hij sprak lang en hoe langer hoe harder. Op 't laatst werd hij rood en blauw in 't gezicht, balde de vuisten en schreeuwde zoo luid, dat de bladeren trilden en de grashalmen ontzet heen en weer wiegelden. Toen hij eindelijk tot bedaren gekomen was, begonnen allen weer te zingen.
Wij gleden voorwaarts en op den oever zag ik de populieren, die in het malsche gras geworteld zich fier verhieven en wier nooit rustende bladeren trilden onder den zachten adem van den morgenwind. Hunne eindelooze reeks in rechte lijn langs den oever geplant, vormde een dicht groen gordijn, dat de schuinsche stralen der zon opving en slechts een door het gebladerte getemperd licht doorliet.
Hij beet op zijn lippen en gluurde schichtig naar Rozeke, die ook even met een vluggen blikstraal naar hem opkeek en toen weer met hooge kleur haar oogen zedig neersloeg, terwijl haar mooie lipjes even onbedwingbaar-zenuwachtig over elkaar schoven en trilden.
Emilies bovenlip en de gedeelten van haar gezicht om haar neus heen, trilden onmerkbaar, zij keek, afwachtend, naar de kachel, die begon te gloeyen, terwijl haar handen met haar zakdoek speelden. Een hoog zongeschitter schoot van de binnenplaats af door het vertrek. Een verfrissching huiverde door de kamer; langzaam, kalm, koel, verscheen Jozef. Kom ik te laat? Juist bij tijds, zeide Mathilde.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek