United States or Armenia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Er zijn momenten dat de geur van witte seringen over mij heen strijkt, en ik de vreemdste maand uit mijn leven weêr opnieuw moet doorvoelen. Ik woû, dat ik met je ruilen kon, Dorian. De wereld heeft veel over ons beiden gesproken, maar jou heeft ze toch altijd aangebeden. En dat zal ze je altijd blijven doen. Je bent het type van wat onze eeuw zoekt en wat ze vreest gevonden te hebben.
Zal ik het je zeggen! riep levendig het aardig snoetje, dat altijd met hem reed: de grootste is het: die met haar blauwen rok en witte trui! Maar 't is al een oude! giegelden de twee anderen. Ik voelde 't bloed naar mijn wangen stijgen. Ik had wel onder het ijs willen wegzinken! Praat toch zoo hard niet! zuchtte ik wanhopig. De deftige familie had ons opgemerkt.
Het was een genoegen haar in het Museum met de leiders der verschillende scholen te hooren spreken of redetwisten. Haar gevoel van eigenwaarde was zeer toegenomen. Hoewel zij bij ons altijd verklaarde, dat zij met smart terugverlangde naar den tijd van den vreedzamen Epicuristen tuin, zoo nam zij toch zeer levendig deel in wereldsche zaken en politiek.
Toch was Passepartout genoodzaakt om hem alles mede te deelen, en met gebogen hoofd begaf hij zich naar den waggon, toen de machinist van den trein een echte Yankee, Forster genaamd zijne stem verhief en zeide: "Heeren, er is misschien een middel om verder te gaan." "Over de brug?" "Ja, over de brug." "Met onzen trein?" vroeg de kolonel. "Met onzen trein."
Zij beantwoordde zijn liefkoozingen nooit en als hij te dicht bij haar kwam, zei ze steeds: "Tony, roep hem dan toch. Hij wil me likken." "Maar je hoeft niet bang te zijn, hij doet je geen kwaad," zei Tony. "Ja, maar ik vind het een naar beest. Toe ga weg, ga naar den baas," en ze liep weg.
En dat in 1523, toen toch ongetwijfeld de zaak der Reformatie te ver gevorderd was, dan dat zij op zulk eene wijze had kunnen gekeerd worden.
Zijn snor, zonder het minste apparaat aan eigen welgevallen overgelaten, hing scheef over zijn mond. Maar hij schudde toch zijn hoofd en meende Vere te moeten geruststellen. En hij beweerde dat hij niet droef was, in het geheel niet droef. Wat zou hij? Hij was opgeruimd. Vere zou gauw genezen zijn en zij begreep dus wel dat hij opgeruimd was. Niet?
Maar toen Parcival wanhopig uitriep, wat dan toch die Graal was en waarom allen in het slot hem zoo droevig hadden aangezien, werd hare stem zachter en zij hernam: "Heer, luister naar mij! De Graal is een wonderschotel, zooals er geen tweede op aarde te vinden is. Christus zelf heeft hem gemaakt en gebruikte hem bij het laatste Avondmaal, dat Hij met Zijne jongeren nuttigde.
Ik weet dat het maar al te waar is wat gij zegt, niemand kan dat dieper gevoelen dan ik; maar het komt mij toch voor dat er eenig verschil is tusschen u en mij. Ik geloof dat ik liever mijne rechterhand zou willen afhouwen, dan dag aan dag voortgaan met te doen wat ik voor kwaad hield.
Dick Sand had een klein zaklantaarntje aangestoken en ging er mee naar den lastigen neef. "Groote goedheid!" riep deze uit. "Dat maakt al mijn teleurstellingen goed! Eindelijk heb ik dan toch een ontdekking gedaan!" De geestvervoering van den goeden man grensde aan waanzin. Hij beschouwde zijn vlieg met zegevierende blikken! Hij had ze wel willen kussen!