Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 juli 2025
"Pas op, Fry, pas op!" zei Tapage, terwijl hij den vinger waarschuwend ophief. De neger keek hem aan zonder met jammeren op te houden. "Ja, pas op," vervolgde François Tapage; "want de baas zou, zooals men in mijn land zegt, je wel weer eens op dien schommel kunnen zetten!" Daarop slikte Frycollin met de dubbele portie vleesch, die hij in den mond stak, zijne zuchten in.
Alleen François Tapage vergenoegde zich een pint water in den nek van Frycollin te gieten; maar daar die doop onmiddellijk gevolgd werd door de verstrekking van eenige oorlammen jenever, stelde de neger zich bereid de linie te passeeren, zoo dikwijls men zoude verkiezen. Maar zeker niet op den rug van een kunstmatigen vogel, die hem volstrekt geen vertrouwen inboezemde. Neen, volstrekt niet!
Eene wolk van sprinkhanen steeg uit de vlakte in de ruimte op, en er viel eene zoodanige menigte van aan boord van het luchtvaartuig, dat het gevaar liep om "te gronde te gaan". Maar men haastte zich, dat overwicht over boord te werpen, behalve een paar honderdtallen, die door François Tapage uitgezocht en verzameld werden.
"Master Tapage!...." riep de arme drommel, terwijl hij wanhopige blikken op de schroeven wierp. "Wat is er, Frycollin?" "Gaat dat wel eens kapot?" "Neen, maar het zal toch eindigen moeten, met kapot te gaan." "Waarom?...." "Omdat alles op dit ondermaansche vroeg of laat kapot moet gaan." "En de zee, die daar onder ons is!...." "Welnu, als het kapot gaat, dan is het beter in zee te vallen."
Dat was het stopwoord van den luidruchtigen Franschman en daartegen was niets in te brengen. Om evenwel de waarheid te zeggen en zonder in de overdrijving van François Tapage te vervallen, dient toch vermeld te worden, dat, dank zij die overgroote snelheid, de arbeid der opstuwende schroeven veel gemakkelijker was.
En Frycollin zou op het dek neergestort zijn, wanneer de kok hem niet in zijne armen had opgevangen. Die kok was een Franschman, misschien wel een Gasconjer, hoewel hij François Tapage heette, hetwelk in goed Hollandsch door Franciscus de Levenmaker kan vertaald worden. Maar al was hij geen Gasconjer, zoo had hij toch in zijne jeugd de briesjes, die over de Garonne waaien, moeten inademen.
François Tapage, die in de nabijheid sliep, snurkte zoo geweldig, dat hij voorwaar zijn naam eer aandeed. Dat was nogal geruststellend. Maar tot zijne groote verwondering behoefde Uncle Prudent slechts zacht tegen de deur van Frycollin met de hand te drukken. Zij stond toch op een kier. Hij trad binnen, maar kwam even snel weer naar buiten. "Er is niemand!" sprak hij. "Niemand?" vroeg Phil Evans.
Hij trachtte den geheelen dag te slapen en maakte daarop slechts op de tijdstippen der maaltijden eene loffelijke uitzondering. Dan hield hem François Tapage, onze bekende kok aan boord, gezelschap en maakte gaarne van de gelegenheid gebruik, om met zijne angsten den spot te drijven. "Waarlijk, mijn jongen," zei hij, "je schreeuwt dus niet meer?" De neger bromde iets tusschen de tanden.
Overigens zagen zij Robur zelden, en sedert de bedreigingen, die ter hoogte van Tombouctoe tusschen hen voorgevallen waren, spraken de ingenieur en de beide Amerikanen elkander niet meer. Wat Frycollin betreft, die kwam niet buiten de keuken, waarin François Tapage hem op de edelmoedigste wijze gastvrijheid verleende, evenwel op voorwaarde: dat hij het baantje van bijkok zou waarnemen.
Van zijn kant had François Tapage Frycollins hut doorzocht. Ook daarin was niemand te vinden. Toen Robur vernam, dat zijne gevangenen ontsnapt waren, voelde hij een geweldig gevoel van toorn opwellen. Door de ontsnapping van Uncle Prudent en van Phil Evans zou toch zijn geheim, zijne verpersoonlijking aan iedereen geopenbaard worden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek