Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 juni 2025
Sprotje, die geen keus h
"Toppe toffe.... toppe toffe," hoorde ze luid zijn stemmetje roepen; daarvan werd ze wakker, en ze lag lang te staren in de donkere bedstee, met een oneindige, weeke, kwellende gloed in haar hartje en de brandende tranen tusschen haar wimpers. En nóg eenmaal herbegonnen voor Sprotje de oude dagen van leven en werken thuis.
Sprotje voelde dat ze dacht: "Lak met ouwels, catechisatie.... langs de straat dweilen met andere doenieten van meiden!" Maar toen Mevrouw hoorde dat Marie Luthersch was, trok haar gezicht plotseling besluiteloos; zij had goede kennissen, die Luthersch waren, ze wou daarbij niet in een slechten dunk komen....
De lage, vierkante kamer had openslaande glazen deuren op een kleine, geelhouten waranda; de deurhelften stonden aan en er klonk onderdrukt gelach. De jongen met de bril was buiten en een eender meisje als wat daar juist in de keuken kwam, maar kleiner alleen....Sprotje had die twee nog niet opgemerkte...
En een week lang kwam Sprotje niet van bed. De moeder, bezorgder in haar hart dan zij blijken liet, kocht iederen morgen, van wat er nog in de spaardoos was, voor zes centen paardenrookvleesch, dat het kind niet dan met den grootsten weerzin doorkrijgen kon. Zij was zoo zwak, dat zij uren aan één stuk kon liggen met open oogen, zonder een beweging en zonder een geluid.
"Voor mijn niet kwaad," zei Sprotje, berustend; "meissies as ik motte lang geduld hebbe, voor ze wat goeds krijgen.... maar 'k ben er nou al twee jaar.... met goeie getuigen zal 'k nog wel eens beter terecht komme...." De jongen zag haar met een stille vertrouwelijkheid aan. "Voor je zoover ben, mot je heel wat doormaken, hé?" vroeg hij.
En zij bewonderde nog eenmaal de keurigheid van de muts en de keelbanden, zoo smetteloos boven de schoone schort.... Klein Wilmpje wou aan de slippen trekken.... "Mag niet," schrok Sprotje, schriller dan ze ooit deed tegen het kind; maar juffrouw Jonkers had ook al "niet doen, vent!" gezegd.
En met een verongelijkt en schril gezicht zei ze iets, dat als een dreigement was en een toestemming tegelijk. Achter in de kleine, witgekalkte consistoriekamer, met zijn twee hooge boogramen half-weg tusschen de bijgetrokken groen-saaien gordijnen in dien rustigen schemer van groen en wit, zat Sprotje naast de laatstgekomene meisjes en keek rond.
Dien Zondagmiddag zat Sprotje, zooals zij elken Zondagmiddag voortaan doen zou, stilletjes in den leunstoel aan het kamerraam, en als 't begon te schemeren en zij het koud kreeg, dook zij weg op het lage waschbankje bij het keukenfornuis; zij zat maar suf en dof haar overgroote vermoeienis uit te vieren.
Maar nog banger was ze voor de treiterige joligheid van blonde en blanke Sien, voor het felle lachen van den rooden mond om de blinkend witte tanden en voor het schelle kijken van haar sterke blauwe oogen. Sprotje dacht vaak, dat ze van niemand thuis eigenlijk hield.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek