Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 21 november 2025
Hebben de menschen ook vlooien, Grootva, vroeg Albertken zekeren dag. Sommige menschen, leerde Snepvangers, maar dat zijn vuil menschen... Och, dat is spijtig, betreurde Albertken. Spijtig? Ja... Snepvangers was zoo verbluft dat hij niet verder aandrong om een reden te kennen. De volgende maal, toen zij weer voor het apenkot stonden, zei Albertken trotsch: Wij hebben thuis ook vlooien!
't Volgend spel was voor Gerard, het vierde voor den weerwolf. "Quitte alweer." Het vijfde spel won de weerwolf, het zesde Gerard. "Quitte ten derde male." Het klonk spijtig, en nu was er vrees in weerwolf's stem. Zou de ziel hem ontgaan? Het ging om het zevende, of laatste. Hij rammelde met zijn ketting. De heer sloeg de handen aan zijn hoofd.
Zijn meester had hun die landen op de kaart gewezen, en het was spijtig, zeide de jongen, dat grootmoeder blind was; anders, hij had zijnen kleinen atlas op de tafel openliggen, zou hij haar die landstreken insgelijks toonen. Driesken speelde met eenen Jan-Klaas, dien zijn eenhandige vader met groote inspanning en moeite voor hem had gemaakt.
De stukken hout werden warm, dat was alles, en zelfs niet eens zoo warm als zij, die de beweging maakten. Na een uur gewreven te hebben, gudste Pencroff het zweet uit alle poriën en hij wierp spijtig de stukken hout weg. "Als het waar is, dat de wilden op deze manier vuur maken," zeide hij, "dan zou het zelfs in den winter warm zijn!
Wanneer de anderen weer door het kaartspel of de teerlingen in beslag werden genomen, bleef hij geduldig luisteren naar den omslag en de herhalingen van Snepvangers uitleg, 'n Verstandige vent, oordeelde hij, spijtig dat hij het niet verder gebracht heeft in de wereld!... Gelukkig dat zijn vrouw, die met visch leurt, ruim den kost helpt verdienen!
Hem het schenkbord op de armen zettende, zeide de vrouw: "Kom, spoed u maar; mijnheer zal misschien reeds spijtig zijn, omdat zijne koffie schier koud geworden is." Jakob Mispels begaf zich door het eenige nog gebaande voetpad naar het kasteel, stapte door eenen donkeren gang, trad in eene soort van zaal, zette het schenkbord op eene tafel en zeide: "Mijnheer, ziehier uw ontbijt.
Burchard, die slechts een doel voor oogen had, namelijk zijne wraak op Rambold Tancmar te koelen, deed drie of vier toortsen ontsteken, en liep op en af de verdiepen van den burcht, alles doorsnuffelende wat maar eene schuilplaats verschaffen kon. Ook de andere gebouwen onderzocht hij, koortsig, spijtig en met heesch keelgeluid grommend: "Hij alleen zou mij ontsnappen! Onmogelijk.
Maar ik zeg het u: zijt zeker, dat de eerste, die zich nog durft verroeren, de school afvliegt.... Past op! Victor steekt zijne hand onder de tafel en nijpt in de beenen van Edward; doch deze durft zich niet roeren. DE MEESTER, bedaard. Waar waren wij? Ha! Gij zijt weer bezig met papier knauwen! Laat eens hooren wat ik het laatst gezegd heb? FRANS. Heb! DE MEESTER, verbitterd en spijtig.
Spijtig! want van den top van den Puy de Sancy, den hoogsten berg van midden-Frankrijk, moet men bij helder weder een wondermooi uitzicht hebben, te aanlokkelijker voor mij, omdat daar de geheele streek zichtbaar was, die ik van St. Nectaire af doorloopen had. Onder de treurigste voorteekenen zette ik aan de andere zijde van den berg de reis voort.
In stede van zich daarover verwonderd of spijtig te toonen, haalde Walter Van Lillers twijfelend de schouders op, als wilde hij zeggen: "Dit raakt mij niet; gelooft er van wat gij wilt."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek