United States or Panama ? Vote for the TOP Country of the Week !
Overal werden de lichten uitgeblazen en gingen de groote menschen slapen, om kracht te verzamelen voor het werk van den volgenden dag. "Hier zullen we niet vinden, wat we zoeken, we moeten eigenlijk naar die groote stad ginds. Hier zijn de menschen tevreden met hun dagelijksch brood en wie eens niet genoeg heeft, krijgt het van anderen," merkte Soliman op.
Het paleis van Shâh Soliman is van gebakken steenen gebouwd; desniettemin verkeert het in even rampzaligen toestand als dat van Farah Abad. Gelukkig echter, dat de Afghanen, die het paleis verwoestten, het prachtig panorama niet konden vernietigen, dat zich van deze hoogte voor de blikken ontrolt.
Twintig duizend Turken waren op het slagveld gebleven, en generaal Mustapha, hun aanvoerder, had met het overschot van zijn leger een toevlucht gezocht aan boord van zijn schepen en ging heen van Malta. Keizer Soliman kreeg een zeer diepen indruk van deze nederlaag.
Het was in 1565 na de nederlaag van het leger van Soliman den Tweede, die het eiland had willen veroveren. De Grootmeester besloot partij te trekken van een oogenblik van rust in den strijd, om de door de Turken vernielde wallen weer te herstellen en de beide havens te verdedigen door het aanleggen van een nieuw fort op het schiereiland tusschen hen beide in.
Toen grepen ze elkaar beet en dansten, voorover achterover, links en rechts zoo'n echt mooien dwergendans, zooals niemand ooit heeft gezien en Orleman gilde daarbij zoo hard, dat het niet veel scheelde of hij had zijn tong ingeslikt. Gelukkig, dat Soliman het nog net bemerkte en gauw de punt greep en het roode lapje weer naar buiten trok.
Op een dag, dat ik, tijdens een voorstelling, onder de muzikanten zat, beval Soliman mij op mijn guitaar te spelen en in een entr'acte alleen te zingen. Ik had het geluk Soliman te behagen; hij applaudiseerde, niet alleen door in de handen te klappen, maar ook met luide stem en het scheen mij, dat de favorite mij met een welwillend oog aanzag.
Soliman II, een achterkleinzoon van Mohammed II, verliet dit paleis, wijl hij het niet naar zijn wensch kon verfraaien, en bracht zijne vrouwen en zijne schatten over naar het andere einde der hoofdstad, naar de bekoorlijke plekken, weleer bewoond door de grieksche monniken, die vroeger den dienst waarnamen in de basiliek van Aya-Sophia.
"Maar hij zal het wel zien en ik wil er bij wezen. Ga je mee, dan zijn we er eerder dan hij." Weer stampte hij driemaal op den grond. Andermaal ging deze vaneen en de dwergen verdwenen in de diepte, terwijl Liesjes vader zijn reis vervolgde naar huis. Weer gelukkig. Voor dat een uur voorbij was, waren Orleman en Soliman weer bij het huisje van Liesje in het bosch.
"Och wat?" zei Soliman, misschien omdat hij nooit gehoord had, dat de jongens op straat wel eens wat anders zeggen of omdat hij te fatsoenlijk was, om straattaal te gebruiken, maar hij zei alleen, "och wat." Hij wipte over een paar steenen naar Orleman toe en bleef verstomd staan kijken. "Ja, ja," knikte hij en eindelijk kwam het ook over zijn lippen, "Ja, ja! 't is echt goud."
Ik vraag naar zijn eigen zonen. Ja, tien. En achttien dochters. Sakhib is ons komen afhalen. En Soliman heb ik bij den Mufti gezien. Nu komt de oudste binnen. Een prachtkerel, die Fares, dat is: Ruiter, heet. Daarom heet Amin ook Aboe Fares, de Vader van Fares. Dat is zoo: de Vader heet hier naar zijn zoon.
Woord Van De Dag