Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juli 2025
Soliman de Tweede zag met de grootste bezorgdheid de toenemende macht, welke de Ridders in de Middellandsche Zee kregen, en waarvan hij de duidelijkste blijken kreeg door de vernieling van de meeste zijner vloten. Hij besloot Malta aan te vallen en er de Ridders uit te verdrijven, die hij te voren reeds van Rhodus had verjaagd.
En Soliman luisterde al met een open mond, zoodat Orleman net zien kon, dat hij geen verstandskies had. "We brengen hem aan den koning." "Ja, aan den koning, die is een wijs man en zal wel weten, wat we er mee moeten beginnen." "Vooruit dan maar laten we hem samen opnemen." Nu zijn aardmannen altijd heel sterk, net zoo sterk als .... als.... je ze maar hebben wil, al zijn ze ook nog zoo klein.
Ibrahim, die ten diepste gegriefd was in zijn hart en in zijn politiek, besloot zich te wreken door de verwoesting van Malta. Hij maakte reeds verbazende toebereidselen voor dat doel, toen de dood hem verraste, zooals hij het Soliman had gedaan, vóór de wraakplannen tot uitvoering waren gekomen.
Meer dan honderd slaven brachten ze mee van beide geslachten, opgelicht aan de kusten van Spanje, Soliman hield er maar een klein gedeelte van, de overigen werden verkocht. Ik ging naar de markt en kocht een Spaansch meisje van tien of twaalf jaar. Ze weende onophoudelijk en was wanhopig.
"Goed," zei Soliman, die altijd vond dat Orleman zoo wijs kon redeneeren, als een schooljongen en ze gooiden de mutsen op, maar toen ze voor hen lagen, wisten ze niet verder, want die lange puntmutsjes vielen aldoor op zij en zoo kon je er geen wijs uit worden, al was je de knapste schooljongen geweest. "Nou," zei Orleman weer, "dan weet ik nog wat."
Terstond begrijpende, dat hier aan geen verzuim, maar aan opzet te denken viel, en dat men hem wilde laten staan, wierp hij zijn mantel op den vloer, ging erop zitten, met even veel onverschilligheid als of het zoo de gewoonte was, en ontvouwde toen zijn last met een gemak en vrijmoedigheid, die Soliman zelf niet kon nalaten te bewonderen.
Terwijl ik met welgevallen dit levendig tooneel gadesloeg, kwam Marcel naar mij toe, vergezeld van den tsjarvadar-bashi. "Weet gij wel waar wij zijn?" vroeg hij mij lachende. "Te Ispahaneh, in het dorp dat men ons van de hoogte van het paleis van Soliman heeft gewezen.
Juist kwam de maan een oogenblik door de wolken en wierp haar licht door een klein getralied venster in een somber vertrek op 't gezicht van een man, die op een bank lag uitgestrekt. "Slaapt hij?" vroeg Soliman. "Neen," antwoordde Orleman; "hij denkt; luister!" "Waarom!? Waarom? Neen, ik wil niet vragen waarom; ik wil dankbaar wezen.
Soliman de Tweede zag met de grootste bezorgdheid de toenemende macht, welke de Ridders in de Middellandsche Zee kregen, en waarvan hij de duidelijkste blijken kreeg door de vernieling van de meeste zijner vloten. Hij besloot Malta aan te vallen en er de Ridders uit te verdrijven, die hij te voren reeds van Rhodus had verjaagd.
"Hij is 't," zei Orleman. "Ja, ja!" zei Soliman. Ze schoven een beetje in het hoekje van de bank en bleven weer zitten. De man kwam nader. Hij liep net alsof hij vermoeid was en keek naar alle kanten rond. Hij had een zak op den rug. Langzaam naderde hij de bank en mompelde in zich zelf: "Zou ik dat heusch verleerd zijn, of ben ik zoo zwak geworden. Ik moet een oogenblik rusten.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek