Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 3 juni 2025
Dan brak er veelal wat of er viel iets om, waardoor mevrouw altijd erg schrok, en dan waren er telkens felle standjes; Neeltje en Jans lieten zich alles zoo maar niet zeggen. Toch zwegen ze ook dikwijls, stuursch en dan voelde Annie heel goed dat het was om harentwil.... Zoo was 't altijd gegaan daar in huis. De meiden liepen soms in-eens weg, en als ze lang bleven was het "alleen om de juffrouw."
Désiré stak zijn goedigen kop door de armleuning en likte haar krullekopje. Sprong toen achter haar om naar den anderen kant, maar voordat hij haar gezicht kon vinden, trapte zij achteruit: "Ga je weg! naar beest!" Zóó erg meende zij het niet! Ze schrok er zelf van. De hond sprong jankend op zij en liep hinkend op drie pooten de deur uit, de gang in, naar Tony. Zus keek hem na.
Langzamerhand verliet het gezelschap de schermzaal; tegenover zulke meesters als er heden middag aan 't woord waren geweest, schrok men terug voor het ten toon spreiden van zooveel zwakkere krachten. "En hoe maakt onze gevangene het?" vroeg Radzivil onder het weggaan den Commandant der citadel. "'n Beetje uit z'n humeur," antwoordde Miroslav.
Mijnheer Konig aarzelde, klom toen over de verschansing en liet zich neer in de boot. "Een halve streek afhouden, kaptein." Kapitein Davenport schrok. Hij had gedacht dat hij zijn schip voor zich alleen had. "Ja, ja, een halve streek is het", antwoordde hij.
"Wat wilt u zeggen?" vroeg hij, terwijl hij den geheimzinnigen man verwonderd aankeek. "Ik spreek niet in raadselen. Ik tracht me duidelijk uit te drukken. In 't belang van uw veiligheid is 't noodig dat uw vijanden gelooven, dat u onvoorbereid en geheel te goeder trouw is geweest." Ibarra schrok. "Mijn vijanden? Heb ik dan vijanden?"
Al de warme liefde van hun engagementstijd en al het onbeschrijfelijk genot van de huwelijksreis schenen zich te vermengen en haar in een tweede natuur om te scheppen. Zij had hem eindeloos lief! Zoo zoû 't altijd blijven bij haar, dat voelde zij wel en zij schrok te-rug voor de macht van haar eigen gevoel.
Toen hij eindelijk gesloten had en op weg was naar zijn tafel, verlangde hij in-eens naar de afleiding van gezelschap en voelde een neiging om over zijn verliefdheid te praten, zoo vol was hij er van. Hij schrok, bang voor die neiging. Laat ik dat toch vooral niet doen, dacht hij, met een gevoel alsof hij op 't punt gestaan had iets te verliezen.
Johnson vertrokken was, en Li de overigen den inhoud van 't gesprek meedeelde, schrok Rob erg. "Het geheim van 't koffertje kan toch niet ontdekt zijn?" vroeg hij angstig. "Geen sprake van," antwoordde Li kalm. "Laten we maar tijdig naar bed gaan en rustig slapen, blij dat we van avond eens geen officiëel feest hebben bij te wonen." Den volgenden morgen om tien uur kwam het rijtuig voor.
»Dat is wel zoo, heer! Maar we moeten de huizen der Sibaoe's verbranden. Ze hebben de onze ook verbrand." »Doe het dan liever op den terugweg; dan levert het minder gevaar op. Bovendien kunnen we er dan in slapen. Dat is beter, dan altijd in het bosch te overnachten." De Dajak schrok. »Dat kan niet, heer! We kunnen niet slapen in huizen, waar de gedoode Sibaoe's in hebben gelegen.
Meer nog: men drong er op aan dat je onmiddellijk Czernovië verlaten zou. Ik wilde dit weigeren, maar Zabern gaf me een teeken om toe te geven. En, als altijd me aan zijn wil onderwerpend, beloofde ik op mijn woord dat je binnen vier-en-twintig uur vertrekken zou. Maar toen ik 't gezegd had, schrok ik voor mijn eigen woorden terug.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek