Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 juni 2025
Och toe, och toe, blijf bij me zitten. Voor een halfuur was Jozef er weêr aan vast. Eindelijk besloot hij dáar een boek meê te brengen en de kranten. Jozef wende er zich weêr aan, van éen uur 's middags af, voortdurend thuis te zijn. Hij deed zijn schoenen uit en schoof door het huis op pantoffels, als een ziekenoppasser.
Ze voerden den bezemsteel, en ze hanteerden dien danig tegen den armen schelm, die niets van zijn vroolijkheid had behouden. Hij zette zich aan zijn werk. Zijn muren waren met oude schoenen behangen. Zijn vloer was van aarde, en er waren geen kleeden op.
Laat mij toch met rust! Ik wil immers bij je vader weêr laten werken!" en dan de hand weder uitstak naar de mooie krentenbroodspop, dan drongen zij mij weder terug en toeterden mij in de ooren: "Schoenen lappen, schoenen lappen! Hebt gij ook wat om te lappen? Voor zoo'n ouden jongen heer Is 't geen kerstmisvreugde meer!"
»Wie heeft wat over?« vroeg meester. Een jongen was er, die z'n vestje wel een poos missen kon. Ook was er een, die twee paar kousen droeg, omdat z'n schoenen wat groot waren. »Maar een broek?« Ja, die had niemand te veel. »Als we deze goed uitwringen, kan ik ze wel dragen,« zei Jo. »Laten we beginnen,« riep meester. »Geeft op, wat jullie over hebt.« Toen gebeurde er wat vreemds.
Maar wat hebt gij daar voor eeuwig lange kousen. Gaat gij die misschien aantrekken? Ja, en dan gaan de gebedspantoffels er over heen. De kleine Hadschi had dit schoeisel altijd bij zich, om het steeds bij de hand te hebben als hij een moskee bezocht, daar hij dan zijn gewone schoenen moest uittrekken.
Er moesten nu schoenen gepoetst worden, brandstoffen gehaald, trappen, portalen en kamers worden aangeveegd, bedden opgemaakt, kannen met water gevuld en allerlei andere werkzaamheden worden verricht, waarvan ieder, ook de allerjongste leerling, haar deel moest vervullen. Mary Wren bleef zooveel mogelijk in Hedwig's nabijheid; blijkbaar had zij reeds nu genegenheid voor haar opgevat.
Nooit weken zij van dit hardnekkig-vastgehouden beginsel af en Fonske vroeg zich even af, of het nu ook zijn artistieke plicht niet was onwankelbaar zijn meening te verdedigen. Hij deed het echter niet. Voor ditmaal gaf hij toe, vast besloten, later, als hij nog wat sterker in zijn schoenen stond, geen enkele concessie meer te doen. Toen kwam iets anders aan de beurt.
»Ik wil ook naar buiten gaan,« zei Marleentje, »en zien of de vogel mij ook wat geeft.« Toen ging zij naar buiten. »Zij zocht al mijn beentjes, Legt ze in een zijden doek.« Toen gooide hij de schoenen naar beneden. »Onder den amandelboom, Kiewit, kiewit, wat een mooie vogel ben ik.«
Nu moet ik mijn schoenen en kousen uittrekken. Neem gij die mede naar beneden, Watson. Ik ga een kleine klimpartij doen. En doop mijn zakdoek in de creosoot. Dat gaat goed. Kom nu met mij naar de vliering." Wij klommen door de opening. Holmes liet het licht nogmaals op de voetstappen in het stof vallen.
Hij bleef eenigen tijd peinzend in deze houding, welke iets onheilspellends moest hebben voor iemand, die hem alzoo in de duisternis, de eenige wakende in het slapend huis, had gezien. Eensklaps bukte hij zich en trok zijn schoenen uit en zette ze zacht op de mat voor het bed, toen nam hij weder zijn peinzende houding aan en zat weder bewegingloos.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek