Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 mei 2025
Evenmin als ik indertijd wou beginnen met het schrijven van kleine schetsjes, om, later opklimmend, een zekere hoogte te bereiken, evenmin kan ik het nu van mij verkrijgen, te beginnen met een aardig stukje, dat misschien wel verdienste zou hebben, maar waarin toch niet het allerhoogste vervat zou zijn. Dat mag pedant klinken. Goed! 't Kan mij niet schelen.
Het is dan ook te vreezen, dat de slavernij als eene verloren zaak kan beschouwd worden." »Nu ja, wat kan dat schelen?" hernam Texar met een gebaar van onverschilligheid. »Zeker, het kan ons niet schelen," hernam de ander. »Of de Noordelijken of de Zuidelijken de overhand hebben..."
"Wat kan mij dat schelen," zegt u alweer, maar hoor, ik kom tot de zaak: 'k Heb altijd van lezen gehouden. De werkjes van 't Nut kregen we altijd in de keuken; de kranten, als mijnheer ze uit had, ook, en Koendert en ik we lazen 's avonds als we tijd hadden om beurten voor en soms waren er kameraads die er plezier in hadden, maar de meesten hielden er niet van en dommelden in.
Gij zult u nog wel eens bedenken, mijnheer Cascabel, hernam het meisje. Dat zult gij zeker niet doen. En waarom niet? Omdat Ortik en Kirschef dan dadelijk graaf Narkine zullen verraden, en meteen degenen die hem behulpzaam zijn geweest om naar Rusland terugtekeeren, aan de politie zullen overleveren. Wat ons aangaat, wat kan mij dat schelen? riep Cascabel uit. Als het ons alleen betrof!
"Volstrekt niet, volstrekt niet, Fulco," antwoordde Peer met eene zoo verheugde uitdrukking op het gelaat, dat Fulco dacht: "Jou schurk, het kan je blijkbaar niets schelen, dat een onschuldige in jouw plaats opgehangen wordt. Gelukkig, dat er niets van waar is." Doch hij paste wel op, die gedachte hoorbaar in woorden te brengen. "En wat is nu je plan, Peer.
Wat heb ik vaak in een harem een gesprek trachten af te breken over dingen, waar men niet over spreekt, door de vrouwen attent te maken op jongens of meisjes, die met open ooren zaten te luisteren. Soms zwegen ze dan, maar vaak ook lachten ze en zeiden: "Wat kan dat schelen; ze weten er alles van!" Is het te verwonderen, dat die kinderen opgroeien met een verhard gemoed en een kranke ziel?
Je weet je afstand niet te bewaren!" "Hij is hier de ...baas!" "En wat kan ons dat schelen? Zijn wij soms inlanders?" "Je hebt gelijk!" antwoordde hij, omdat hij geen ruzie wilde maken. Ze kwamen voorbij het huis van onzen militair. Doña Consolación zat aan 't raam, als naar gewoonte, gekleed in 't flanel en haar stinkstok rookend.
"Wat beteekent dat?" fluisterde zij; maar zij wilde ten overstaan van den vreemde geen "scène maken". "Hoor reis," vervolgde de stem, "geen kuren! Ik weet heel wel dat je daar zit, maar ik durf daar niet komen; hier staat je stoeltje nog van laatst, en hier kan niemand me zien." Hij zweeg een oogenblik. "Maar wat kan 't mij ook schelen, als den ouwe maar uit is!"
"Gij behandelt mij als een ondeugend kind," riep zij driftig: "het verwondert mij, dat gij nog niet eischt, dat ik u om vergeving zal vragen; het kan u niet schelen of ik hoofdpijn heb of niet." "Het een zoo min als het ander. Ik verlang noch een verzoek om vergeving, noch weiger ik u mijne deelneming in uw hoofdpijn; maar mij is het onmogelijk, zoo zonder 'goeden nacht' van u te gaan.
Van Peking af tot hier toe hadden wij nooit in een hotel of restauratie een tweede ontbijt aan tafel gebruikt; wij hadden het óf op de auto verorberd óf het geheel vergeten. Wij waren blij, bijna kinderlijk blij. Het weêr werd ongunstig, het begon te regenen, maar het weer kon ons nu niets meer schelen, wij lachten er wat over; de regen zou ons nu niet meer ophouden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek