United States or Palau ? Vote for the TOP Country of the Week !
Die vervloekte zak, eergisteravond was hij ook niet klaar; dat gaat zoo niet hoor!« »Nog nieuws in stad, Ben?« vroeg de boschwachter, terwijl hij terugging tot aan de luiken van het posthuis om beter de paarden te kunnen bewonderen. »Niks waar ik van weet,« antwoordde de man, terwijl hij zijn handschoenen aantrok. »'t Koren is wat gestegen.
Wanneer men met eene zoogenaamde gouvernementspas reist, bedragen de kosten minder: men betaalt dan geen tolgeld en ook geene vergoeding voor het insmeeren der wielen. Aan elk posthuis wordt de bagage afgeladen, en krijgt men niet alleen versche paarden, maar ook een ander rijtuig: ook hier echter is niet elke verandering eene verbetering.
Voor mij kon dat niet gelukkiger uitvallen; ik hield mij dan niet lang op, om te ontbijten, maar ging met een stuk in de hand wandelen. ô! welk een verrukkelijk oord! Omtrent achter het Posthuis is eene wandeling onder acacia-boomen, en langs de boorden van een' grooten vijver. Van daar heeft men een schoon gezigt op het kasteel en de bosschen bij hetzelve.
»Wij droegen," vervolgde Phanes met eene nieuwe buiging, »den bewusteloozen jongeling in mijn wagen, en brachten hem naar het niet ver meer verwijderde posthuis. Daar sloeg hij de oogen op, en vroeg, mij angstig aanziende, wie ik was en waar hij zich bevond?
Des avonds staken wij op een eenvoudig, uit saamgebonden vaten gemaakt vlot over de Rio Arrecife, en sliepen in het posthuis aan den overkant. Ik betaalde dien dag voor 31 leagues paardenhuur; en hoewel de zon blakerend heet was, gevoelde ik mij maar weinig vermoeid. Als kapitein Head spreekt van 50 leagues rijden per dag, stel ik mij den afstand niet voor als gelijk aan 150 Engelsche mijlen.
Eenige stukken rots, die boven het water uitsteken, hoewel zeer natuurlijk, zijn daar dunkt mij door de kunst geplaatst. Aan een' anderen kant zag ik de overblijfsels, naar het scheen, van het een of ander gedenkteeken, denkelijk in het begin van de omwenteling afgebroken. Bijna over het Posthuis is een heuvel met denneboomen beplant. Het stadje zelve ziet 'er ook welvarende uit.
Er was geen boom, geen struik; niets dan steenen en zand, zoo ver het oog reikte. Aan de eene zij stonden de palen van de russische telefoon en telegraaf, en aan de andere die van de indo-europeesche telegraaf, die uit Tabris en Odessa komt. Alle 26 of 30 kilometer een posthuis met een paar boomen. Het duurt telkens wel een uur, eer we met de versche paarden wegrijden.
»Die verdomde zak,« zei de conducteur, »zijn jullie binnen in slaap gevallen?« »Hij komt al!« riep de man van het posthuis, terwijl hij naar buiten kwam hollen. »Komt al,« bromde de conducteur. »Zoo is 't ook met de rijke vrouw, die verliefd op me zal worden, maar ik weet niet wanneer. Hier geef op. Al kla-ar!« Een paar vroolijke horenstooten en de postwagen was weg.
We nemen onzen intrek in het posthuis. Kennismaking met den heer A. van Renesse van Duivenbode. Een der leden van de groote familie van dien naam, waarvan de overgrootvader ruim honderd jaren geleden naar de Molukken kwam. Hij, hoezeer verinlandscht, is toch man van eenige ontwikkeling en met het aangeboren welopgevoede van den kleurling.
Op een paar lichtjes na, is het in de stad pikdonker, en van de geheele "groene stad" zien wij niets dan een onoogelijk posthuis, waar we twee uur moeten wachten, eer we weer kunnen vertrekken. Er schijnt een generaal te vertoeven, die naar Viernyi moet, en het spreekt van zelf, dat hij het eerst aan de beurt komt om paarden te krijgen, wat ons volstrekt niet aanstaat.
Woord Van De Dag