Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 mei 2025
Eerst had het wel eenige moeite gekost, om die toestemming te verwerven, maar nadat Pa de bewuste plaats zelf onderzocht had en tot de slotsom gekomen was, dat daar geen gevaar te vreezen was, hadden wij het gevraagde verlof verkregen.
Hij zal een aardig speelkameraadje voor onzen Dolf zijn. Die is toch zoo dikwijls alleen." "Ik weet niet, wat ik van zijn verhaal denken moet," zei Dolfs vader, "maar als het jullie plezier doet, houd het kind dan hier." "Och, ja, Pa!" riep Dolf. "Dan kunnen we heerlijk samen spelen. Kom maar, Gustaaf!"
Aan Suze was het theeblad gebracht, en Suze had thee gezet; en Suze wist zoogoed als ze 't zelf wisten, dat papa en mama suiker dronken, en dat Barend veel suiker dronk, maar ze zei toch heel zacht: "Ma,.... suiker? Pa....?" in de hoop dat ma wel verder 't woord zou doen.
Dadelijk vestigt hij, als gewoonlijk, zijn vragenden blik op haar, en ditmaal behoeft zij hem niet vol bekommering te antwoorden. "O pa, hij slaapt NOG." Die weinige woorden zijn als een juichtoon. "En de dokter is geweest, en verbeeldt je, hij zei: "Uitstekend!" " Uitstekend!" herhaalt hij overgelukkig. Nu hij haar blik ontmoet, merkt hij hare beschreide oogen op. "Wat, heb je gehuild?"
Of Jacoba inderdaad koorts heeft, of, dat haar stemming iets koortsachtigs had, zooveel is zeker dat een ongewoon blosje haar wangen kleurde toen zij den brief vouwde en, na het couvert te hebben dichtgeplakt, nog een tamelijk breed lak er op deed, om eindelijk het eenvoudige adres te schrijven: "Aan August." Nu gaat ze naar haars vaders "bureau". "Hier is mijn epistel voor onzen zwierbol, pa."
Maar nog eens even keek hij door de takken, waar toch wel het mooie "eekhoornhondje," zooals hij het noemde, gebleven was. "Leni en Hansje zullen al wel bij vrouw Pruim zijn," zei pa na een half uurtje. "Wij hebben, geloof ik, een omweg gemaakt. Zij zullen wel ongeduldig worden en niet begrijpen, waar wij blijven." Maar toen allen bij vrouw Pruim kwamen, zagen ze Leni en Hansje nergens.
»Daaraan kan geen einde komen dan door de volkomene onderwerping, door de verplettering van de Zuidelijken," antwoordde Walter Stannard. »Maar dan kan het nog lang duren, pa!..." »Dat kan het zeker; want ik twijfel er niet aan, of Jefferson Davis en met hem zijne Generaals Lee, Johnson en Beauregard zullen zich nog lang in de Staten, meer binnenlands gelegen, verdedigen." »Och, God!"
"Goddank!" , riep mevrouw, omlaag hé-hé-end. De man keek niet op, strompelde moeilijk. Als bezeten schreeuwde pa, 't hemd met forsche rukken zwaaiend. De man keek nièt. "Ach, ach," zuchtte Amélie, "nou begin 'k 'n béétje te begrijpen wat schipbreukelingen voelen, als ze in 'n bootje dobberen en 'n groote schuit voorbij stoomt! Man! Hé! Meneer! Hé!"
"Pa, u maakt ons ongerust." zei Amélie, 'r kopje thee op 't schoteltje in schrik-botsing neerklikkend. "Ze dóén 't," zei pa. "Wat Piet?" "Ze vliegen in Amerika."
"Leentje trouwt 't eerst, pa!" "Heerlijk, heerlijk, ik trouw 't eerst, jullie blijven ouwe vrijsters!" "Daar heb je 't nou.... Kun je dan niet zien wat je doet?" "Nou 't was maar een ongelukje." "'t Heele tafelkleed bedorven!" "'t Gaat 'r toch uit met zout." "Dolf geef 't zout eens aan." "Veel op doen, nog meer. Zoo. Laat nou maar stil drogen."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek