Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 juni 2025
Haar verheffing ten koste van den oom in diens afwezigheid, tooverde haar zijn beeld in waardiger trekken voor den geest dan het er tot nu toe gestaan had.
't Was niet de armoede, maar de schande, die hem nederdrukte. Mijn oom Herse ging niet mede het huis in; hij liep vóór de deur op en neder, en allerlei gedachten kwamen bij hem op.
Toen de kolonels op dek kwamen, riep »Zuursponsje" mij bij zich en vroeg, of ik ook familie was van Mr. Ik vertelde, dat dit mijn oom was. »Wel, mijnheer! dat is mijn beste vriend. Waarom hebt ge niet gezegd, dat gij zijn neef waart?"
Indien men dan liefdevol in de armen van den pleegvader terugkeert, dan zal hij op den laatsten misgreep die zoo natuurlijk uit den vroegeren geboren werd, niet letten. Oom Van Barneveld schreef: Zoo er schulden mochten zijn, ze zullen zwijgend vereffend worden. Ach, als hij haar dan nogeen enkele maal zoo innig gelukkig zal zien.... Nee, nee, nee!
De geest heeft mij veropenbaard waar de eenige ziel is, die u gelukkig maken en u vooruit helpen kan naar de eindelijke volmaaktheid. Het is uwe nicht Theresia De Wit." "Mijne nicht Theresia De Wit?" kreet Willem met eene uitdrukking van afkeer. "Gij kent haar immers niet?" "Neen, heer oom, ik heb haar nooit gezien." "Des te beter."
»Een Transvaalsche Boer ben jij daar nu blij mee, Anneke?" »Ik wel," zeide zij vroolijk. »Nu ge je zoo goed houdt," meende de oude Kloppers lachend, »krijg je er nog een meisje bij, want er zijn te Buffelskloof tweelingen geboren." »Hoeveel kleinkinderen hebt ge nu al, oom Kloppers?" vraagde Marling. »Wat denk je?" zeide Kloppers. »Vijftig," meende Charles, die nu eens veel wilde raden.
Die waren op Heloïse gemaakt die bij haar oom woonde, een kanunnik bij wie meester Abélard in de kost gekomen was, o.a. op voorwaarde dat hij diens nichtje dageliks zou onderwijzen.
Hem sprak zij er over op de warme, stille wijze, die haar eigen was, met haar stem die zoo geheimzinnig klinken kon en haar oogen, die zoo wonderlijk nadenkend en bezield konden wezen. Hem toonde zij het wiegje met de fijne, lichtblauwe, zijden gordijntjes, die zij met zooveel zwijgenden eerbied opzij wist te schuiven. Nooit zou zij het aan iemand anders dan aan oom Frans hebben kunnen toonen.
"Ja, maar dat hebben we elkaar ook juist beloofd. Zoo zou het moeten zijn," antwoordde hij slechts. Voor Helle was het feest, ieder maal dat oom Frans met een nieuw pak onder den arm thuis kwam. Hij beschouwde alles dadelijk als zijn rechtmatig eigendom en zeide altijd: "Dat is voor Helle!"
Oom Frans zat met Helle op zijn schoot met zijn rug naar de deur toe. Hij zat op haar oude plaatsje bij het raam en zij zag, dat hij al haar portretten om zich heen had. Sommige hingen aan den muur vlak bij hem, andere stonden op het schrijftafeltje en op de vensterbank.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek