Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 juli 2025
Een week later, waren de geruchten tot zwijgen gekomen, de mededingers naar de premie van duizend gulden hadden alle hoop verloren en de naam van Nana Sahib kwam weder in vergetelheid. De nabob kon dus in eigen persoon handelen en zonder vrees van erkend te worden, zijne omwentelingsplannen verwezenlijken.
De Nana, Balao Rao en Kâlagani vertoonden zich nu in den bergpas, die op deze plaats een scherpe kromming maakt en een prachtig uitzicht geeft op de vallei, verrijkt door de meesterstukken der boeddhistische bouwkunst.
De Nana ging als iemand, volkomen zeker van zich zelven, recht naar een van de minst belangrijke holen der groep. De opening was verborgen door dicht struikgewas en een hoop groote steenen, afkomstig van een oude instorting, tusschen de struiken van den bodem en de planten, die tusschen de spleten van de rots groeiden.
Maar toen was de Dwalende Vlam weder in hare gewone onverschilligheid vervallen en herhaalde haar mond niet meer den vervloekten naam van Nana Sahib.
Terwijl Nana Sahib en Balao Rao dan in het zuiden zouden werken, moesten hunne bondgenooten aan de noordelijke hellingen der Vindhyas hunne maatregelen nemen. Alvorens naar de vallei der Nerbudda terug te gaan, wilden de twee broeders het koninkrijk Pannah nog bezoeken.
Nana Sahib herkende in dezen Hindoe een zijner oude krijgskameraden van Lucknow. Hij ondervroeg hem met de oogen. De Bengali bepaalde zich tot het fluisteren van de volgende woorden, die Nana Sahib hoorde zonder dat een enkel gebaar zijn ontroering verraden had. »Kolonel Munro heeft Calcutta verlaten." »Waar is hij?" »Hij was gisteren te Bénares." »Waar gaat hij heen?"
Voor dezen put waarin de beide vrouwen, de moeder en de dochter, na door de slachters van Nana getroffen te zijn, misschien nog levend waren geworden, kon Sir Edward Munro zijne tranen niet inhouden. Hij viel op zijne knieën op de steenen van het monument neder. Sergeant Mac Neil weende naast hem in stilte.
Maar nauwelijks had zij dit gezegd, toen zij ook reeds inzag, dat, hoe verliefd hij in dit oogenblik op haar was, hij haar dit niet vergeven had. "Ja," zeide hij. "De brief was recht zonderling. Eerst was Nana ziek, toen wildet gij zelf komen." "En toch was dat alles waar." "Dat betwijfel ik ook niet." "Ja wel, gij betwijfelt het. Gij zijt ontevreden. Dat zie ik." "Geen oogenblik.
Niemand trouwens zou er zich over verwonderd hebben een fakir te paard te zien, want inderdaad vragen deze brutale bedelaars dikwijls te paard zittende een aalmoes. Daarenboven was de weg in dezen voor de bedevaarten minder gunstigen tijd van het jaar, niet druk bezocht. De Nana en zijne beide metgezellen reden dus snel, zonder vrees dat iets hen kon hinderen of ophouden.
»Op marsch!" zeide Nana Sahib. En zonder eenige verklaring te vragen, zonder te weten waarheen hij hen leidde, volgden hem de getrouwe metgezellen van den nabob, gereed zich op een teeken van hem te laten dooden. Zij waren te voet, maar hunne beenen konden in snelheid wedijveren met die van een paard.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek