Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 juni 2025
Ze konden niet zeggen waarom; ze wisten alleen dat het nu ging gebeuren. McCoy wilde naar voren gaan om zijn post op den boeg in te nemen: hij moest het schip naar binnen loodsen; maar de kapitein greep hem bij zijn arm en rukte hem terug. "Doe het van hier uit", zei hij. "Dat dek is niet veilig. Wat nu?" vroeg hij het volgende oogenblik. "We staan stil." McCoy glimlachte.
"Hier is Mangareva", zei de kapitein, terwijl hij zich over de tafel boog en een zwarte vlek aanwees midden in de onverbroken witheid van de kaart. "En hier, nog daar vóór, ligt nog een eiland. Waarom daar niet heen?" McCoy keek niet op de kaart. "Crescent Eiland", antwoordde hij. "Het is onbewoond, en maar twee of drie voet boven het water. Een lagune, maar geen invaart.
"Juist, die heeft u naar lij gedreven!" ging McCoy verder. "Nu, u kunt vandaag niet tegen die strooming in opwerken. En al kon het, dan is er nog geen strand. Uw schip zou totaal verloren zijn." Hij wachtte even, en kapitein en stuurman keken elkaar wanhopig aan. "Maar ik zal u zeggen wat u kunt doen.
"U had met ruime schooten naar Mangareva moeten koersen. Daar is een mooi strand, in een lagune, waar het water is als een vischvijver." "Maar we zijn nou hier, hè?" snauwde de eerste stuurman. "Daar komt het maar op aan. We zijn hier, en er moet iets gedaan worden." McCoy schudde vriendelijk zijn hoofd. "U kunt hier niets doen. Er is hier geen strand. Er is zelfs geen ankerplaats."
Mijnheer Konig, die stilletjes kaart en kompas raadpleegde, en McCoy, die kinderlijk en openlijk op het kompas keek, wisten dat ze naar Hao gingen. Te middernacht hielden de buien op en de sterren kwamen te voorschijn. Kapitein Davenport werd een beetje opgevroolijkt door de belofte van een helderen dag.
"Dat is een van de redenen, kaptein, waarom verzekering achttien procent is in deze wateren," antwoordde McCoy opgewekt. "Men weet hier nooit waar men aan toe is. De stroomingen veranderen voortdurend. Er is een man geweest die boeken schreef, ik ben zijn naam vergeten, in het jacht Casco. Hij liep Takawa dertig mijlen mis en kwam uit op Tikei, allemaal door die veranderende stroomingen.
Weer werd de bemanning naar achteren geroepen, en de kapitein sprak hen toe vanaf de hooge kampanje. "We hebben geprobeerd de schuit stroomop te krijgen, maar jullie ziet hoe veel we verloren hebben. We drijven af in een twee-knoops strooming. Deze mijnheer hier is de Edelachtbare Heer McCoy, eerste ambtenaar en gouverneur van het eiland Pitcairn. Hij zal met ons meegaan naar Mangareva.
"Ik ben geen zeevaarder, kaptein", zei McCoy, mild en zacht, zooals alleen hij het zijn kon. "Vroeger dacht ik dat ik er een was", was het nijdige antwoord, "vóór ik hier in de Paoemoetoe's kwam." Om twaalf uur hoorde men den kreet "Brekers vooruit!" van den uitkijk. Men hield de Pyreneeën af, en zeil na zeil werd losgemaakt en aangehaald.
"Wel, wat denkt u er nu van?" vroeg de kapitein eindelijk aan McCoy, die naar den timmerman stond te kijken met al de belangstelling en nieuwsgierigheid van een kind in zijn oogen. McCoy keek in de richting van de wal, waar het eiland verdween in den dichtenden nevel. "Ik denk, dat 't beter zou zijn naar Mangareva te loopen. Met de bries die nu komt bent u daar morgenavond."
Ik weet wel dat het niet op de kaart staat. Deze wateren zijn nooit grondig onderzocht." "Dus je weet niet waar we zijn?" "Niet beter dan jij", zei McCoy zacht. Om vier uur in den middag werden kokospalmen gesignaleerd die uit het water leken te groeien. Wat later zag men het lage land van een atol op de zee liggen. "Nu weet ik waar we zijn, kaptein." McCoy liet den kijker zakken.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek