Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 mei 2025
"Het eene is onbewoond, en ik heb gehoord dat de menschen van het andere naar Cadmus-eiland zijn gegaan. In ieder geval heeft geen van beide lagunen een invaart. Honderd mijlen verder naar 't noordwesten ligt Ahoenoei. Geen invaart, geen menschen." "Nou, veertig mijlen verder liggen nog twee eilanden..?" vroeg kapitein Davenport, en hij keek op van de kaart. McCoy schudde zijn hoofd.
De riemen, in evenwicht klaar gehouden, beten in het water, en de boot schoot weg. "Een mooi bed, kaptein", mompelde McCoy, omziend. "Ja, een mooi bed, en allemaal dank zij jou", was het antwoord. De drie booten hielden aan op het witte strand van fijngestampt koraal.
"Mijn naam is McCoy", kwam het antwoord, en het geluid ademde zachtheid en medelijden. "Ik bedoel, ben je de loods?" McCoy liet de zegening van zijn blik gaan over den langen, zwaar-geschouderden man met het verwilderde, ongeschoren gezicht, die naast den kapitein was komen staan. "Ik ben even goed loods als iemand anders", was het antwoord van McCoy.
's Nachts kwamen er lichte, bedriegelijke koeltjes uit het zuiden, en de razende kapitein, met zijn lading vuur, keek en schatte hoeveel hij afdreef naar het westen; en af en toe ging hij in zijn eentje weg om zachtjes te vloeken opdat McCoy het niet zou hooren. De dageraad liet weer palmen zien die uit het water groeiden. "Dat is de lijwaartsche landtong van Makemo", zei McCoy.
Midscheeps was de Pyreneeën een open, vlammende oven, waar een geweldige massa rook uit barstte, die hoog boven de masten uit steeg en het voorste gedeelte van het schip volkomen verborg. McCoy, in de beschutting van het bezaanswant, ging voort met zijn moeilijke taak het groote vaartuig door de kronkelende vaargeul te loodsen.
Langzaam, streek voor streek, beschreef de Pyreneeën, terwijl ze de lagune binnen schoof, den kwart-cirkel die haar vóór den wind bracht, en streek voor streek, met een kalme zekerheid alsof hij duizend jaren tijd had, zong McCoy den veranderenden koers. "Nog een streek, kaptein." "Een streek is het."
De zuidoost-passaat blies nog steeds, maar de zee was als een schaakbord van buien. "We zullen er om één uur zijn", zei kapitein Davenport vol vertrouwen. "Twee uur op z'n laatst. McCoy, jij zet haar op het eiland waar menschen wonen." De zon kwam niet meer terug, en om één uur was er nog geen land te zien.
"We zijn Mangareva voorbij. God weet waar het volgende land is. Ik wou nòg dat ik 'r die halve streek hooger gehouden had", biechtte hij een oogenblik later. "Die vervloekte strooming steekt den gek met een zeevaarder." "De oude zeevaarders noemden de Paoemotoe's den Gevaarlijken Archipel", zei McCoy, toen ze weer op de kampanje waren.
De kapitein liet zijn hand los, en met een laatsten blik die de bemanning omving in zijn zegening, klom McCoy over de verschansing en daalde af in zijn kano. De wind werd sterker, en de Pyreneeën, ondanks den baard onder haar bodem, won een half dozijn mijlen van de westelijke strooming.
Een patriarchale baard, ongeknipt, daalde neer tot halfweg zijn borst. Twee kwartjes zouden hem bij een uitdrager compleet hebben uitgerust zooals hij nu voor hem stond. "Soms familie van McCoy van de Bounty?" vroeg de kapitein. "Mijn overgrootvader." "O", zei de kapitein, en hij bedacht zich. "Mijn naam is Davenport, en dit is mijn eerste stuurman, mijnheer Konig." Ze schudden elkaar de hand.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek